Anderhalf jaar geleden verraste Lordi de wereld met de release van maar liefst zeven nieuwe albums. Een unicum in de muziekgeschiedenis. Ieder album had een ander muzikaal thema en was gebaseerd op diverse muzikale stromingen uit de afgelopen decennia. De bezetting is in de afgelopen jaren aardig veranderd, maar Mr. Lordi en gitarist Amen leken de vaste basis totdat bekend werd dat Amen in mei 2022 verzocht werd om de band te verlaten als gevolg van interne spanningen. Kapitein Mr. Lordi heeft in Kone een uitstekende vervanger gevonden voor Amen. Dat is te horen op het nieuwe album Screem Writers Guild dat met een verwijzing naar de Screen Writers Guild uit de eerste helft van de vorige eeuw, het ‘witte doek’ als centrale thema in zich heeft.
Muzikaal maakt het voor Lordi niet uit welk thema gebruikt wordt, want ook op het nieuwe album blijft Mr. Lordi trouw aan zijn hardrock’roots’. Liefhebbers van de muziek van Lordi worden dan ook weer op hun wenken bediend met de twaalf nieuwe composities.
Het album start meteen met een dijk van een compositie dat een potentiële hit zou kunnen worden. Het tempo in Dead Again Jayne ligt lekker hoog en bassist Hiisi en drummer Mana houden die vaart er stevig in. De horrorelementen zijn ruimschoots aanwezig en daar zorgen de toegevoegde klassieke elementen zeker aan mee. Gitarist Kone laat horen dat hij een waardige plek heeft in Lordi met klassieke heavymetalriffs. Qua opbouw geen verrassingen. Couplets en refreinen worden mooi afgewisseld en zijn goed mee’brul’baar.
Zoals gezegd staan er meer klassiek hardrockcomposities op dit nieuwe album. Unliving Picture Show, Inhumanoid, Heavengeance en Vampyro Fang Club zijn daar goede voorbeelden van. Ze zijn allen goed opgebouwd volgens een beproefd recept en spreken allemaal erg aan.
Bij Thing In The Cage start Lordi op een wat meer gewaagde manier met een lang intro waar een shamaan ingehuurd lijkt te zijn voor de spanningsopbouw. De achtergrondzang in Thing In The Cage biedt de compositie net dat beetje extra om het allemaal nog leuker te maken. In Lucyfer Prime Evil zet Lordi alle horrorelementen in de juiste positie om de sfeer te maken die precies binnen het thema past. Maar ook hier is het de hardrockbasis die prominent aanwezig is.
Op de een of andere manier moet ik bij Scarecrow denken aan Avantasia. Wellicht door de titel, maar ook muzikaal blijft de gedachte in mijn hoofd hangen.
Een goed hardrockalbum heeft natuurlijk altijd een gevoelige noot in zich. Dit keer is het een ballade die het monster van Frankenstein zingt voor zijn bruid. The Bride is een ballad volgens het boekje.
De andere gevoelige snaar wordt geraakt in het autobiografische End Credits. Buiten het thema van het album om is dit een zeer persoonlijke compositie waarin Mr. Lordi zijn levensverhaal in een muzikale omlijsting heeft gegoten. Een compositie die Mr. Lordi naar het schijnt voor zijn eigen begrafenis heeft geschreven.
Lordi zal door velen altijd gelinkt worden aan het songfestival in 2006 waar Mr. Lordi een historische overwinning boekte met Hard Rock Hallelujah. Een hit die nog altijd zeer tot de verbeelding spreekt. Maar Lordi heeft zich sindsdien bewezen als een productieve stabiele band die één van de meest toonaangevende bands is uit Finland. De klassieke hardrockleest waarop ieder album is gestoeld is nog altijd een basis voor uitstekende composities. Misschien niet baanbrekend, maar altijd aantrekkelijk en degelijk. En dat is op Screem Writers Guild zeker niet anders.