Lordi – Sexorcism

De naam van Lordi is sinds 2006 onlosmakelijk verbonden met het Eurovisie Songfestival. Zij behaalde niet alleen een monsterzege qua puntenaantal, maar vestigde zijn naam tevens in heel Europa. En dat is sindsdien niet meer veranderd. 25 jaar bestaat de band rond Mr. Lordi al en ook op Sexorcism doet Lordi waar het goed in is, namelijk prettige hardrock spelen zoals velen dat graag horen. Daarbij geïnspireerd door bands als Twisted Sister, W.A.S.P, Alice Cooper en bovenal Kiss. Behalve de muziek ligt de nadruk dan ook in de performance van de band. Lordi is lekker, maar vooral veel entertainment en wie daar nu nog niet doorheen kan prikken, doet er goed aan zich eens flink achter de (conservatieve/kortzichtige) oren te krabben.
Op Sexorcism blijft Lordi scherp en controversieel. Het artwork van het album, dat door Mr. Lordi zelf is vervaardigd, zorgt her en der al voor de nodige opschudding. Tekstueel zijn er vooral aardige woordspelingen zoals The Beast Is Yet To Come waarin de zang van tijd tot tijd wat doet denken aan Udo Dirkschneider. Hoewel het mij niet specifiek aanspreekt, past het wel in de aard van het beestje. Ook een titel als Polterchrist zinspeelt op van alles, maar dan met een knipoog. Muzikaal gezien zijn er geen knipogen nodig want Lordi laat met deze compositie horen nog altijd ouderwets up-to-date te zijn. Het spookhuisintro met vrouwelijke geesteszang zorgt voor de nodige spanning, maar het is vooral de kenmerkende lekkere riff die opvalt en die in de opbouw van de compositie uitstekend past. Alles klinkt goed en vertrouwd en het geluid van Lordi is vooral in het refrein goed neergezet inclusief lekkere gitaarsolo.
En daar ligt de kracht van Lordi. Herkenbare muziek die aanspreekt. Sexorcism is hiervan een voorbeeld, maar zeker ook de single Your Tongue’s Got The Cat is zo opgebouwd dat het in de hardrockboekjes een apart hoofdstuk zou mogen krijgen. Ook hier werkt Lordi naar refreinen die herkenbaar aandoen.
Wat moet je daarnaast denken van Romeo Ate Juliet en Naked In My Cellar waarvan Mr. Lordi (in aanloop naar het songfestival bij Van Gils op de Belgische televisiezender) zegt dat het eigenlijk toch gewoon een liefdesliedje is.
Naar het einde van het album toe zijn er wat lichte verschuivingen in het totale geluid. Hell Has Room heeft een diversiteit in tempo die ervoor zorgt dat de aandacht blijft plakken. Daarbij is het gewoon een heerlijk thema wanneer je ervan uitgaat dat de vakantiebestemmingen voor velen nog niet helemaal zeker zijn. Hot Satanned heeft weer wat meer tempo en Lordi maakt hier gebruik van een kleine jazzy ondergrond bij de start.
Qua line-up is er na enig tumult een aantal jaren geleden de laatste jaren weer stabiliteit. Toetseniste Ms. Hella mag op het hele album als ondersteuning goede zaken doen, maar in Sodomesticated Animal (weer zo’n leuke kwinkslag in taal) wordt het keyboardgeluid wat verder aangedikt binnen wederom een fraai opgebouwde compositie.
Uiteindelijk kan ik na dertien composities alleen maar concluderen dat ook Sexorcism een heerlijk Lordi-album is geworden waarin de band de melodische metal laat floreren vanuit het hoge noorden van Finland. Het negende album is misschien geen stap hoger, maar is wel een product die de stabiliteit van kwaliteit waarborgt.