Lords Of Black – II

Lords Of Black-gitarist Tony Hernando kende ik al van een van zijn soloalbums en eerlijk gezegd was ik daar niet zo van onder de indruk. Het was een andere naam in Lords Of Black die mijn aandacht trok: Ronnie Romero, de man die hoogstpersoonlijk door Ritchie Blackmore is uitgekozen voor enkele Rainbow-concerten die later dit jaar gaan plaatsvinden.
Laat ik met het goede nieuws beginnen: Romero is inderdaad een zanger van niveau en van de galmende soort. Het songmateriaal is daar op aangepast, maar is zo enorm generiek dat je na drie maten de hele track kunt uittekenen. Eigenlijk gaat het na het albumintro “Malevolently Beautiful” al fout: “Merciless” begint met hakkende riffs en dubbeledubbeledubbele basdrums die elke powermetalband in zijn arsenaal heeft. De zangijnen van Romero doen hier eigenlijk vooral aan The Scorpions denken, maar daarachter wordt zo onbenullig gehakt dat de melodie voornamelijk van de zang moet komen.
Eerlijk is eerlijk, met “Merciless” heb je dan ook meteen de ergste track gehad, maar om te zeggen dat het veel beter wordt zou ook overdreven zijn. Ja, drummer Andy C. en Tony Hernando zijn snel. Dat is op zich niet echt een prestatie, vind ik. De intro’s zijn meestal nog aardig, maar zodra de echte song begint wordt elke subtiliteit overboord gegooid en is het beuken geblazen tot het einde van de track. Een enkele keer wordt er nog de moeite genomen een aardige gitaarsolo op poten te zetten, maar net zo vaak wordt er voor gekozen het op te vullen met nogal flauwe pianopingels en stopverftoetsen. Pas in de zesde track doet Hernando eens iets anders door er in de riff een paar John Sykesachtig gillende noten doorheen te gooien. Lords Of Black is powermetal met de nadruk ferm op hakken en zagen. Maar snelle solo’s en basdrums, joh! Even word ik blij van wat rustiger track lijkt, “Ghost Of You”. Die is midtempo – tot na vier minuten de snelheid weer wordt opgevoerd. En dan duurt ‘ie nóg vijf minuten…
Ronnie Romero is een prima zanger, dat is best te horen. Maar hoe verder ik kom op II (12 tracks, in totaal maar liefst een uur), hoe meer ik het gevoel krijg dat ik naar een Jornplaat zit te luisteren, en dan niet een van zijn betere. Bovendien is het songmateriaal als je eenmaal de intro’s voorbij bent niet zo bar gevarieerd. Een half uurtje hiervan en ik heb het wel gehad. II is als een zak bananenschuimpjes: als je er een of twee eet, is het best lekker. Eet je ineens de hele zak leeg dan ben je vooral een beetje misselijk.
Later dit jaar komt Lords Of Black in het voorprogramma van Axel Rudi Pell naar Nederland. Waarschijnlijk hebben ze dan de perfecte lengte om nog draaglijk te blijven. II is wat mij betreft een gevalletje veel geschreeuw en weinig wol.
[youtube id=”jXB3GuyUtXo”]
Lords Of Black website