Lovebites – Clockwork Immortality

Ik heb meegemaakt dat onder andere de Runaways de single Cherry Bomb uitbrachten, dat Girlschool met Motörhead een single uitbracht en dat Vixen toch wel hot was. Maar over de hele linie is het aantal bands dat uitsluitend uit vrouwen bestaat dun bezaaid.
Ik heb daarnaast ook meegemaakt dat het Japanse Babymetal de wereld wilde veroveren een aantal jaar geleden. De enige keer dat ik persoonlijk behoefte had aan oordoppen en dat was niet omdat het zo hard was.
Dan krijg je ineens een band onder ogen die uitsluitend uit dames bestaat en die uit Japan komen. Moet ik daar wat mee? Iets in mij zei van wel want de band triggerde mij onbewust en zodoende kwam Clockwork Immortality in mijn reviewagenda terecht.
Clockwork Immortality is niet het eerste dat Lovebites op de markt brengt. Sterker, ze zijn aardig productief. Sinds eind 2016 liggen er twee EP’s en nu twee albums in de schappen van de (digitale) shop, wonnen ze als eerste Japanse band de Golden Gods Award voor beste nieuwe band bij Metal Hammer en werd er druk getourd. Clockwork Immortality wordt door bassiste Miho omschreven als een goede mix tussen de tweede EP Battle Against Damnation en het debuutalbum Awakening From Abyss.
Daar kan ze zeker gelijk in hebben, hoewel ik het eerdere werk van Lovebites niet ken. De negen composities op het album hebben namelijk diverse karakters. Er is een kant die heel erg in de hoek van de hardrock/heavy metal zit en vrij toegankelijk is voor een groter publiek. Empty Daydream, Journey To The Other Side en The Final Collision liggen gemakkelijk in het gehoor, hebben een aanstekelijk refrein en drijven voort op een kalme rockzee. Daarmee is nog niet gezegd dat ze overeenkomstig hebben dat ze uitstekend zijn opgebouwd en tot de verbeelding spreken. Ook de single Rising past nog wel in dat rijtje hoewel het karakter hier veel meer naar een band als Nightwish gaat met de keyboardpartijen van Miyako en het volle geluid dat neergezet wordt. Bijzonder detail in Rising is het middenstuk met de zang van Asami en de piano van Miyako als centrale kern. En de klassiek geschoolde lezer zou hierin zelfs nog wat werk van Chopin kunnen herkennen. Daartegenover staat het gitaarwerk van Midori en Miyako dat strak en scherp contrasteert met het gouden rustige middenstuk.
De andere kant van Lovebites ligt meer tegen het genre van de powermetal aan en uit alles blijkt dat deze dames weten wat spelen is. Goed opgebouwde composities worden met veel overtuiging op de luisteraar afgevuurd. Addicted begint nog met een rustig akoestisch introotje, maar al gauw is het hek van de dam en speelt Lovebites powermetal zoals we het graag horen. Dat gaat onverstoorbaar door in Pledge Of The Saviour en Mastermind. Hierin is het vooral de combinatie van het pompende ritme van drumster Haruna en het strakke gitaarwerk van Midori en Miyako dat voor de extra opwinding zorgt.
Met M.D.O, zet Lovebites nog even flink en stevig door. Er volgen hier een paar verschillende gitaarsolo’s om u tegen te zeggen die gevolgd worden door een groovende brug naar het lekkere refrein.
Naar het eind van het album toe zet Lovebites nog even veilig en snel in met We The United. Ik krijg bij het geluid van de dames een gevoel dat we hier te maken hebben met een opgevoerde Sonata Arctica. Het is lekker, het is stevig, het is snel en het is vooral mooi gladjes allemaal neergezet.
En met Epilogue laat Lovebites nog even aardig van zich horen. De scherpe kantjes zijn er hier vanaf wanneer de zang van Asami, slechts ondersteund door een piano, de ballad inzet. Een ballad die weer heel goed is opgebouwd en misschien vanzelfsprekend en ietwat voorspelbaar voortgaat. Fris, leuk en emotioneel speelt Lovebites nog even een aardig potje Disneymetal aan het eind van het album.