Lowlands 2016: Zondag (Biddinghuizen) 21/08/2016

Op de derde en laatste festivaldag van Lowlands lijken de weergoden Biddinghuizen iets minder goed gezind. Het is ‘s nachts gaan regenen en dit heeft zich in de ochtend voortgezet. Binnen notime zijn er poncho’s voor de dag gehaald, want een festivalganger laat zich door een buitje niet uit het veld slaan. Daarvoor staan er simpelweg te veel leuke dingen op het programma.
Ook Lowlands staat stil bij de Olympische Spelen. Voor de sportievelingen kan er onder de noemer Llowlympcs worden deelgenomen aan een partijtje badminton, touwtrekken en staan er schommels en ringen opgesteld. Natuurlijk niet de ringen die om half 1 de Alpha doen vollopen. Yuri van Gelder komt daar zijn oefening vertonen die hij eigenlijk in Rio had willen laten zien. Onder luid gejuich komt hij op en doet zijn act. Iedereen kent de beelden van tv, maar in het echt is het toch wel indrukwekkend om te zien hoe hij zijn kunsten aan de ringen vertoond. Ook blijkt hij zelf behoorlijk onder de indruk van de massale opkomst van het publiek. Als bekroning mag hij huiswaarts keren met een LLowlympische medaille.
In sommige gemeentes is de zondag een rustdag en hoort men braaf in de kerkbanken te zitten. Dat kerkmissen in Amerika soms razendpopulair zijn is te verklaren aan de gospel die daar klinkt. Een beetje van deze sfeer horen we vandaag in de Lima voorbijkomen. Het neiuwe project van Onno Smit en Paul Willemsen heet Michelle David & The Gospel Sessions en het is precies zoals we van de naam mogen verwachten. Onder begeleiding van goede muzikanten mag zangeres Michelle David excelleren. Regelrechte soul met een vleugje halleluja. Een van de kleinste podia op Lowlands staat ramvol en men swingt er behoorlijk op los. Dat kan ook niet anders door de heerlijke klanken en vooral het grootse stemgeluid van de zangeres. Op dit vroege uur van de dag is het goed toeven in de Lima en dit is net wat Lowlands even nodig heeft. Even worden we weer allemaal brothers & sisters!
Cabaret & Lowlands gaan al jaren heel goed samen. In de Juliet-tent staan met grote regelmaat cabaretiers ingeroosterd en ook dit jaar is er dan ook voldoende om te lachen. Op zondagmiddag staat een van de grootste cabaretiers van Nederland niet in de Juliet, maar mag hij in de Alpha-tent zijn show komen doen. Niemand minder dan Hans “Koning van de Lach” Teeuwen doet de Alpha vollopen en vertolkt een gedeelte uit zijn show Echte Rancune. Werkt dat wel, cabaret in de grootste tent van het festival? Al snel blijkt dat het antwoord hierop een JA is. Zijn grappen en grollen hebben de juiste uitwerking op het Lowlandspubliek en zoals altijd weet hij wel hoe hij tegen de heilige huisjes kan aanschoppen. Scherpe woordgrappen die ongetwijfeld voor sommigen net te ver gaan. Zo i s Hans Teeuwen altijd al geweest en dat zal nooit veranderen. Een uur lang geeft hij zijn visie over racisme, collega cabaretiers, zijn mislukte muzikale avontuur en ook mogen grappen over sex niet ontbreken. Het publiek smult, lacht, grinnikt en slaat soms een hand voor hun gezicht van verbazing.
Vervolgens is het weer tijd voor gitaren in de Alpha. Eagles Of Death Metal hebben de draad weer opgepakt na het drama in Bataclan en zijn naar Biddinghuizen afgereisd om de tent op zijn kop te komen zetten. Dat is aan frontman Jesse Hughes welbesteed. Alvorens hij samen met zijn band aan het optreden begint meldt hij zich op het podium en scoort even snel een joint uit het publiek. Hij weet wel waar hij moet zijn in Nederland. Ook de andere bandleden zijn zelf aanwezig bij de soundcheck en proeven alvast de sfeer in de Alpha. En die is goed! Als de introklanken van Pilot’s Magic klinken is het al meteen feest in de tent en die zet zich voort als Eagles Of Death Metal aftrapt met I Only Want You. De frontman swingt over het podium en zoekt al snel contact met het publiek. Hij bewandelt het podium om iedereen bij de show te betrekken en dat pakt positief uit. De Amerikanen zijn gekomen om er een hele leuke show van te maken en de heren slagen met vlag en wimpel. Geen politieke statements, het draait vandaag puur om de muziek. Of zoals Jesse zelf zegt: “Let’s keep all the complexity behind”. De rock ‘n roll show is van een zeer vermakelijk niveau en het publiek danst er vrolijk op los en probeert tussendoor een van de plectrums te vangen die rijkelijk in de massa worden gegooid. Ook wordt er volop meegezongen op Cherry Cola en het recentere I Love You All The Time. Er is vandaag zelfs tijd voor een Bowie-cover en zo bewijst Eagles Of Death Metal het ook over een andere boeg te kunnen gooien. Het gooien neemt Jesse op een gegeven moment wel erg letterlijk als hij vanuit het niets kwaad een gitaar aan diggelen ramt. Begint die joint toch verkeerd te werken? Of valt dit ook onder de vele rockclichés die in een uur voorbijkomen?
De programmacommissie van Lowlands heeft oog voor nieuw talent en zo is er elk jaar wel weer een act die heel groot kan gaan worden. Zo ook Anderson .Paak die samen met zijn band The Free Nationals de Bravo een uur lang mogen doen stuiteren. En dat is voor deze hiphopact geen probleem. Zelfs ver buiten de tent proberen bezoekers van Lowlands wat van de show mee te pakken en wordt er overal gedanst op de beats. De formatie uit de Verenigde Staten schotelt de ideale mix voor door snel te schakelen tussen dance, funk en raps. Deze stijl is enorm populair op het moment en dat blijkt ook wel aan het gejuich wat opstijgt na elk nummer. Daarbij mag niet vergeten worden dat een liveband de show extra glans geeft. Frontman Anderson. Paak is een uur lang de absolute baas van de Bravo. Vooral als Come Down door de tent klinkt gaat het publiek helemaal los. Velen zullen hem alleen van dit nummer kennen en zijn uit nieuwsgierigheid komen kijken. Lowlands is ook het festival om juist wat nieuwe acts te ontdekken.
Brian Fallon is allang geen onbekende meer in de muziekwereld. Zijn band Gaslight Anthem staat even in de vrieskast, maar dat wil niet zeggen dat hij stil is blijven zitten. Ook als solo-artiest bracht hij recentelijk een album uit en vandaag mag hij in de India komen laten horen hoe dat klinkt. Samen met gelegenheidsformatie The Crowes laat hij horen waar hij goed in is. Wie voor het eerst zijn stemgeluid hoort denk direct aan Bruce Springsteen en daar heeft de zanger uit de Verenigde Staten geen problemen mee. Hij is zelf ook een groot fan van The Boss en dat zijn stem daar toevallig op lijkt is mooi meegenomen. Op Het nieuwe album Painkillers staan, net zoals de albumtitel al zegt, wat nummers om de pijn te verdragen. Niet de meest vrolijke teksten en als op dit zomerse festival het buiten ook nog eens staat te regenen lijkt het de ideale combinatie. Brian Fallon laat vandaag de countryrock door de India schallen en speelt voornamelijk zijn solomateriaal. Wie dan ook op nummers van The Gaslight Anthem hoopt komt bedrogen uit. Wel waagt de groep zich aan Katy Perry’s Teenage Dream, wat zo ineens heel anders klinkt. Hoewel Fallon tijdens de show nog wat grappen probeert te maken blijft het een ietwat vlakke show, geen uitglijders, maar ook geen uitblinkers. Hierdoor zal de show dan ook niet groots de boeken in gaan. Of waren de verwachten misschien net iets te hoog?
Het heeft maar liefst acht jaar mogen duren voordat er een opvolger kwam voor het album The Age Of Understatement. Niet gek natuurlijk, want The Last Shadow Puppets is een gelegenheidsformatie en komt tevoorschijn als zowel Miles Kane en Alex Turner even niet met hun eigen repertoire bezig zijn. Anno 2016 is er een nieuw album uit en daarbij mogen optredens niet uitblijven. De Alpha staat goedgevuld met Arctic Monkeys-shirts en redelijk wat jonge meiden. Een strijkerskwartet is neergestreken op het podium en speelt de introklanken waarna de heren Kane en Turner het podium bewandelen en aftrappen met Calm Like You. Al snel blijkt dat Alex Turner zich de showman waagt van het tweetal en staat heupwiegend voor de microfoon terwijl hij wat Elvis-poses aanneemt. Miles Kane heeft ook een duidelijk aandeel binnen de formatie en horen we ook regelmatig zingen, maar hij is vooral belangrijk in de rol van gitarist. Alex neemt het voortouw en de rest van de band vindt dit wel prima. The Last Shadow Puppets laten het publiek genieten van een redelijk gladde show die verdomd goed in elkaar steekt. Het samenspel van de heren sluit naadloos op elkaar aan en ook de strijkers die we aan het begin hoorden hebben een belangrijk aandeel in de show. Zanger Turner windt het publiek met gemak om zijn vinger en bespeelt ook de aanwezige camera’s. Voor het podium ligt een rails waarover een camera op en neer rolt om mooie opnames te kunnen verzorgen en even gaat Alex over deze rails liggen en doet heel theatraal of hij bijna wordt overreden. Leuk zo’n show, maar het draait natuurlijk wel om de muziek en die is op en top. De nieuwe nummers mengen zich prima met het oudere materiaal en is van hoog niveau. Hun muziek zou prima in een film gebruikt kunnen worden en de titeltrack voor een volgende Bond-film zou neit misstaan. Tijdens de afsluitende track In My Room laten de heren het nummer overlopen in een ode aan LCD Soundsystem. Ook zij weten waar ze staan en eren zo de grootheden. Wat een topperformance!
Liefhebbers van de echte snoeiharde gitaren hebben best lang moeten wachten op Lowlands. Maar het wachten wordt beloond op zondagavond in de Heineken. Daar is het podium ingevuld door Parkway Drive. De metalcoreband uit Australië heeft maar één simpele missie. Het laatste beetje energie opslurpen wat er nog na drie dagen festival over is. De muziek is lomp en hard, maar daarnaast ook heel melodisch en makkelijk om op mee te brullen. Zanger Winston is een ADHD-er pur sang en is volop in beweging, zoals een zanger in dit genre betaamt. Er wordt volop gesprongen door de fans en het meebrullen van de teksten blijkt ook geen probleem. Als de zanger vraagt of er ook bezoekers zijn die de band nog nooit hebben gezien blijken dit er nog heel wat te zijn. Hij verwelkomt ze dan ook hartelijk en laat iedereen genieten van een te gekke harde show. Om de show nog extra elan te geven worden er zelfs wat pyro’s bijgehaald. De band speelt al vol vuur, maar deze extra toevoeging maakt de show nog indrukwekkender. Tussen dat alles door valt het oog van Winston ineens op een opblaaskrokodil die over het podium heengaat. Deze wordt en passant ook meteen verwelkomt. Later in de show zien we ook nog eens iemand op deze krokodil over het publiek surfen. Het kan allemaal bij Parkway Drive die in een razend tempo het publiek laat genieten van de hardste show op Lowlands. Het is even schrikken als er zelfs vuurwerk op het podium afgaat en er zo nog meer knalt. Na deze escapades staan we direct weer met de voetjes op aarde als Winston stilstaat bij het overlijden van gitarist Tom Searle van de band The Architects. Hij draagt een nummer op aan hem met daarbij duidelijk de boodschap om nu te genieten en te leven alsof het je laatste dag is. Zo’n boodschap komt na zo’n slecht nieuws dan ook echt binnen en zo zie je maar dat ook van die harde rockers een klein hartje hebben.
Wie aan de naam LCD Soundsystem denkt associeert deze al heel snel met Daft Punk Is Playing At My House.. En wat dan nog meer? Ze zullen heus wel wat meer in hun mars hebben, want anders mogen ze niet de Alpha staan, maar het feit dat ze een aantal jaar zijn gestopt en nu zowaar de grootste spot te pakken hebben moet toch heel wat zeggen. Al snel blijkt waarom LCD Soundsystem Alpha-tent-waardig blijkt. Na een paar nummers passeert de eerder genoemde grote hit, maar wie dacht dat LCD Soundsystem meer een dj-collectief is komt bedrogen uit. Qua naam zou het wel kunnen, maar het is echt een liveband met maar liefst zeven bandleden. Zanger James Murphy is na al die jaren nog steeds goed bij stem en wat zijn de muzikanten steengoed. LCD Soundsystem blijkt van alle markten thuis en schotelt een volle Alpha heel wat stijlen voor. Men put uit de rijkelijke historie van de muziek en heeft een perfecte mix samengesteld. Mede door het stemgeluid van James klinkt LCD Soundsystem soms wat somber, maar door ook andere nummers te kiezen kan er ook weer volop worden gedanst. De kracht zit dan ook in die perfecte samenstelling waardoor het de toeschouwers blijft boeien om naar te kijken. Ook de lichtshow draagt hier een steentje aan bij en shows in het donker hebben vaak iets magisch. Als de set richting zijn einde loopt klinkt de ballad New York I Love You (But You’re Bringing Me Down) en dan ineens beleven we opnieuw een momentje der herkenning. Stiekem blijken we meer nummers te kennen van LCD Soundsystem dan we aanvankelijk dachten. Afsluiter All My Friends mag zich de ideale festivalafsluiter noemen en iedereen zingt nog even luidkeels mee. Ja, de twijfels zijn weggenomen, LCD Soundsystem is de terechte afsluiter voor 2016.
En dan zit het er qua liveoptredens dan echt op! Drie dagen lang heeft de organisatie het publiek weten te boeien met muziek, film, dans, cabaret, theater en topvermaak. Het nachtprogramma lonkt en de gehele dag lopen er al bezoekers met bamboetakken te sjouwen, dus ook bij Kees van Hondt zal het bijna jaarlijkse feest een groot succes worden en mogen de dj’s in de andere tenten ook hun ding gaan doen. Het was wederom keuzes maken met het blokkenschema en helaas zijn er ook nu acts gesneuveld die we graag hadden willen zien. Wie weet krijgen sommige acts volgend jaar weer de kans. Wat gaat de 25-jarige editie van Lowlands brengen? Wordt het die legendarische editie met meer dan uitzonderlijke namen? De toekomst zal het uitwijzen en Rockportaal is dan graag weer present!
Foto’s door Dave van Hout – Rockportaal.nl