Biddinghuizen is normaliter een dorp met ongeveer 7.000 inwoners. Het staat bekend om een groot pretpark, maar ook om een driedaags festival wat zo’n 65.000 liefhebbers naar de polder lokt. A Campingflight To Lowlands Paradise staat weer op het punt van beginnen, de campings zijn op donderdag al helemaal opgevuld met een gigantisch tentenkamp, iedereen is er klaar voor en ook Rockportaal is weer bij om verslag te doen!
DISCLAIMER… Het programma van deze editie van Lowlands is heel divers, maar bij voorbaat lijkt het alsof het genre Rock wat schaars te noemen valt. We doelen dan niet op de categorie Indie, maar op klinkende namen zoals Foo Fighters, Queens Of The Stone Age, Tool. Parkway Drive, White Stripes, Motorhead, Slayer, Korn, Deftones, System of a Down en andere namen die we in het verleden wel op het festival in de polder mochten verwelkomen. Aan ons dan ook de opgave om de ROCK terug te vinden op het programma en wie goed speurt komt diverse namen tegen. Gewapend met een flinke dosis energie, een aangepast blokkenschema en een camera duiken we in drie dagen Lowlands!
Rond de klok van drie uur trappen we af in de Bravo bij The Haunted Youth. De droompoppers uit België heeft de tent doen vollopen, de formatie is bezig aan een flinke opmars. Overal krijgt de band lovende recensies, men zou dan ook gewend moeten zijn aan een groter publiek, maar de frontman is enorm onder indruk van de opkomst. Hij blijft een beetje stamelend kijken, jeetje wat zijn jullie met veel. The Haunted Youth komt natuurlijk ook nog maar net kijken, zo verscheen eind 2022 hun debuutalbum en sindsdien is het heel hard gegaan. Optredens op de grote festivals en nu dus ook op Lowlands waar ze natuurlijk laten horen hoe die nummers klinken van Dawn Of The Freak. Het publiek in de Bravo wordt verwend op dromerige pop die doet denken aan The War On Drugs en Tame Impala. Gedurende de set blijft frontman Joachim zich verbazen en lijken de zenuwen maar niet af te zwakken en dat terwijl juist toetseniste Hanne helemaal staat los te gaan. Het publiek in de Bravo maakt ook de eerste dansjes en het gejuich klinkt ook zelfs toch achteraan in de tent. The Haunted Youth is dan ook een band die we mogelijk nog vaak gaan tegenkomen op de festivals en het clubcircuit en wie weet zijn dan de zenuwen echt voorbij.
Een act zonder grote zenuwen is First Aid Kit, die natuurlijk draait om de gezusters Klara en Johanna. Jaren geleden maakten we al eens kennis met deze formatie doordat First Aid Kit doorbraak doordat een nummer in autoreclame terecht kwam. We zijn nog een beetje in de dromerige sfeer en we voegen daar een vleugje folk aan toe. Vaste waarde bij First Aid Kit is de harmonieuze samenzang die ook vandaag door een ringetje is te halen. Het is poppy, het is folky en zorgt ervoor dat er veel bezoekers naar de Alpha komen om dit bij te wonen. Het publiek maakt alvast een klein dansje, drinkt een drankje en kijkt in de stralende (lees brandende) zon naar het podium. De schaduw die de tent van de Alpha biedt wordt dan ook goed benut. Het moet voor de zussen ook wel een apart gevoel zijn om al zo lang met elkaar op avontuur te zijn. Om dit gevoel extra te illustreren wordt tijdens het spelen van de Willie Nelson-cover On The Road Again een video ingestart met mooie tourbeelden. Het geeft deze show net wat extra glans, want eerlijkgezegd gebeurt er voor de rest niet veel op het podium. De echte opleving volgt als de afsluitende doorbraakhit My Silver Lining wordt ingezet.
We hopen bij Mother Mother wat meer los te kunnen gaan in de Heineken. Volgens onze infor zou deze Canadese groep de Alternative Rock hoog in het vaandel moeten hebben staan, maar we kunnen deze gedurende het optreden niet echt terugvinden. We zien een groep in allerlei verschillende outfits op het podium staan, die door het spelen van de Radiohead-klassieker Creep ineens alle aandacht opeisen. De Canadezen zijn blij om in ons land te spelen, een paar ouders van de bandleden komen oorspronkelijk uit Nederland en ons kikkerlandje voelt kennelijk ook een beetje als thuis. Het publiek uit hun tweede thuis weet helaas ook niet echt wat ze met Mother Mother aan moeten en sommigen verlaten dan ook al de tent om elders te gaan kijken. De opleving door een Tiktok-hype zorgt niet voor het compleet losgaan van de Heineken. Daarvoor brengt Mother Mother helaas te weinig….
Wat is het dan ook een verademing om Beartooth het podium te zien bestormen. We hebben er even op moeten wachten, maar daar zijn ze dan, de echte harde gitaren! Eerst volgen de vrolijke worden “Are You Motherfuckers Ready” en dan gaat het helemaal los. We noteren de eerste moshpits van de dag, eindelijk mogen de gewenste vuisten de lucht in en verandert de menigte in een moshende bende. Zanger Caleb tiert en schreeuwt en uiteraard hebben dit soort rockers een gehoorprobleem, want “they can’t fucking hear you”. Beartooth hoeft vrij weinig te doen om de boel te doen ontploffen, het publiek was hier al helemaal klaar voor. Zegt de titel van opener Devastation dan ook niet genoeg? Keer op keer zweept Beartooth de boel op, we moeten springen, beuken en meeschreeuwen aldus de eisen van de zanger. Dat is niet tegen dovemans oren gezegd. De India ontploft dan ook, Lowlands gaat na een paar uurtjes eindelijk voor de bijl. Harde riffs, strakke drums, we zien een band die er echt zin in heeft. Niet alleen het publiek maakt er dan ook een springende bende van, ook de band zelf gaat vrolijk op en neer. Het is dan ook niet gek dat aan het einde van de show de zanger zelf door de menigte gaat. Band én publiek zijn samen één!
De zegetocht van Nothing But Thieves lijkt maar niet te stoppen. De band rondom zanger Conor Mason is enorm populair in ons land. Zo waren ze al meervoudig te zien op festivals waaronder Paaspop en Pinkpop, maar ook op Lowlands zijn de heren nu ditmaal voor de derde keer te bewonderen. Keer op keer blijven we ons verbazen over het geweldige stemgeluid van frontman Conor, maar ook blijft de band zich vernieuwen. Gewapend met het gloednieuwe album Dead Club City onder de arm zijn ze naar Biddinghuizen komen afreizen en hebben ook meteen een bijpassende lichtshow meegenomen. De kleur rood blijkt centraal te staan en vanaf de eerste tonen van de show blijkt alles tot in de puntjes te kloppen. Wat heeft Nothing But Thieves een groei doorgemaakt de afgelopen jaren. Niet voor niets mogen ze volgend jaar weer een Ziggo Dome gaan vullen. Wie de nummers van Dead Club City nog niet zo goed kent hoeft bij de show op Lowlands niet te treuren. Zo staat de klassieker Sorry op de setlist en horen we weer die formidabele uithalen evenals in het kippenvelmoment tijdens Impossible. De band laat overduidelijk weten een hele goede band te hebben met ons land en vertelt nog over de tijd dat ze voor zo’n tien man in een kroeg speelden in Amsterdam en heel trots zijn om weer in deze grote tent te mogen spelen. Hoe toepasselijk is het om in Nederland weer af te mogen sluiten met Amsterdam? Een band van dit kaliber had dan ook met gemakt de Alpha kunnen afsluiten en een langere set mogen spelen.
Het is dan ook een hele klus, een programma neerzetten voor een heel festival en uiteraard moet je wel iets meer van de hoed en rand weten om echt te kunnen oordelen waar en wanneer een act mag spelen. Gaandeweg de dag zijn we gelukkig aardig op gang gekomen en het slotstuk van deze eerste Lowlandsdag is in zicht. We hoeven ons enkel maar te melden bij de Heineken-tent en daar te blijven hangen. Allereerst is het aan Amyl And The Sniffers om de boel op zijn kop te zetten. Dat lukt deze groep from Down Under hebben de punk door de aderen lopen en frontvrouwe Amy Taylor hoeft dan ook maar in haar vingers te knippen om in de tent van het grote biermerk de boel te doen ontploffen. We moeten ons best doen om haar typische accent te kunnen verstaan, maar gedurende de songs kunnen we de boodschappen wel ontcijferen. Zoals het betaamt zijn punkbands boos op de wereld, op de maatschappij en uiteraard is een band waarbij een dame aan het roer staat de ultieme aanspreekpunt om de vrouwen te beschermen, aan te moedigen en de heren op hun plek te wijzen. Amyl And The Sniffers zijn snel en gadeloos en doen in principe een show uit het boekje. Ze laten toehoorders springen, stuiteren en schreeuwen. Daarnaast absorberen ze hun energie en geven dat weer keihard terug. Het ruige en snelle spel heeft dan ook de juiste uitwerking op de menigte in de Heineken. Het zweet druipt van het plafond en van voor- tot achteraan gaat het helemaal los. De missie van Amy Taylor is dan ook geslaagd, dit podiumdier is pas tevreden als de gehele tent voor de bijl gaat. Om deze spierballentaal extra glans bij te zetten laat ze die aan het einde van de set nog even zien, deze dame hoef je dan ook niets te vertellen, gewoon dansen nondeju.
In de Heineken vieren we vandaag ook de terugkeer van John Coffey. Na een aantal jaren pauze zijn de instrumenten weer omgehangen en dan mag een show van deze band niet ontbreken op Lowlands. Het belooft een bijzondere show te worden, want het is tevens de vuurdoop van het nieuwe album FOUR wat nog maar net het levenslicht heeft gezien. Geen grootse theatrale happening rondom het album, geen lange intro’s, confetti of iets dergelijks, nee gewoon keiharde gitaren van de firma David Achter De Molen en consorten. Vanaf de eerste tonen is frontman David al meteen dichtbij zijn publiek te vinden en zingt over het ‘running around in circles’. Deze onofficiële uitnodiging tot het maken van een circlepit is het statschot van het publiek om helemaal los te gaan. Het mag dan wel zes jaar geleden zijn dat de band even op pauze ging, niemand is deze heren vergeten. Teksten worden meegebruld, het is een beukende bende in de Heineken. Ergens op een afstandje in de Alpha zal nu ongetwijfeld Underworld klinken met Born Slippy, maar het enige wat slippy is in de Heineken is de vloer van het zweet en bier. Het wordt een complete fantastische chaos en de aanstichters zijn daar maar al te blij mee. Frontman David haalt dan ook graag wat herinneringen op, maar heeft ook de boodschap dat niet alleen zij John Coffey zijn,m samen zijn we John Coffey en als we graag op het podium willen komen zijn we van harte welkom. Een groot aantal bezoekers grijpt deze kans aan om op het podium te klimmen en een dansje te wagen. Er is dan ook genoeg te vieren vandaag. De terugkeer van John Coffey en uiteraard het horen van gloednieuwe songs, die overigens perfect bij de rest passen. De band is overigens niet zomaar tevreden, men wil de allergrootste circlepit zien van het festival. En ja! Die krijgen ze, de hele tent staat op zijn kop en zo zien we het graag.
De eerste dag op Lowlands kwam dan misschien wat langzaam op gang, maar uiteindelijk hebben we ze gevonden, heerlijke gitaren en rauwe rock. Vervolgens is het aan de dj’s om tot in de late uren de nacht in te gaan en ook in de Heineken komen nog wat gitaarplaten voorbij. Wie echter weinig met de nachtprogrammering heeft maakt nog een rondje over het schitterend aangeklede terrein, zoekt misschien nog iets uit bij de vele eettentjes, drinkt nog een drankje of baant terug naar de festivalcamping. Nog twee dagen te gaan!
Foto’s door Dave van Hout – Rockportaal.nl