Voor het eerst ontwaakte Lowlands op zaterdag na een echte volle festivaldag. Sommigen nog brak van het lange dansen in de Bravo en anderen van het stiekem toch wat hard gaan bij de diverse concerten. Op de campings worden er ontbijtjes tevoorschijn gehaald en ook begint het langzaam wat drukker te worden bij de eettentjes op het terrein om bijvoorbeeld een uitsmijter te scoren en de nodige bak koffie. Het is dan ook de hoogste tijd om er weer tegenaan te gaan, brak of niet, want zoals op een van de campings al sarcastisch te lezen viel… Slapen doe je maar op Pinkpop…
Van oudsher staat Lowlands in de boeken als een cultuurfestival waarbij muziek, film, dans, theater, comedy, strips en literatuur samenkomen. Daarnaast is er ook voldoende ruimte voor poëzie en met deze kennis in het achterhoofd zou je bij een act zoals Spinvis bij verschillende disciplines een vinkje mogen zetten. Soms wat theatraal, behoorlijk poëtisch en uitermate muzikaal. Spinvis en Lowlands is al jarenlang een goede match en ook vandaag in de Bravo werd nogmaals bewezen waarom deze act zo enorm bij Lowlands past. Spinvis draait niet om alleen frontman Erik de Jong en dat was meteen vanaf het begin van het optreden merkbaar. Arm in arm opende het collectief de show met een razendsnelle woordenwisseling, waarna de band een optreden gaf dat sterk deed lijken op de eerdere show van de Be-Bop-A-Lula-clubtour waarmee Spinvis door het land trok. Op het podium stond een flink aantal paspoppen opgesteld waartussen her en der wat muzikanten te vinden waren, met uiteraard als middelpunt zanger Erik de Jong. Vandaag speelde Spinvis een set waarbij het even leek of de een na andere depressieve song de revue passeerde, maar daar kwam gelukkig gaandeweg verandering in. Ellende kan overigens wel tekstueel heel mooi worden verpakt en daar leverde Spinvis zeker het bewijs van, maar op een festival zoals Lowlands is het ook fijn als de bezoekers met een lach op het gezicht mogen meezingen. Dat lukte volop tijdens klassiekers zoals Trein Vuur Dageraad en Smalfilm, waarbij dichter Arjan Witte ook nog eens een extra duit in het zakje kwam doen met een mooie rap en aanvullend harmonicaspel. Alleen het intro al van Smalfilm deed de tent opveren en dat was niet veel later bij Kom Terug en Ik Wil Alleen Maar Zwemmen ook al het geval. Spinvis wist de Bravo te raken met hun optreden en hiermee was wederom bewezen dat muziek en emotie voor altijd samen zullen gaan.
Nu de stembanden toch al waren opgewarmd snelden wij ons naar de Alpha om daar deel uit te mogen maken van het Pop Up Choir. Elk jaar organiseerde Lowlands wel een soort van meezingspektakel en na Lowlands Zingt, Always Haardkoor en dergelijke trakteerde het festival de bezoekers op een ware zangles onder begeleiding van Dolly Dots-legendes Angela Groothuizen en Angéla Kramers. Na even warm te mogen draaien met een klassieker van Fleetwood Mac en een nummer van The Weekend was het tijd voor de zangles. Wie dacht dat het simpelweg een karaoke zou worden met meezingen van een aantal klassiekers kwam bedrogen uit. Dirigent Maarten haalde alles uit de kast om het grote toegestroomde publiek meerstemmig en in diverse toonsoorten een aantal nummers mee te laten zingen. De beste dirigent nam deze taak bloedserieus en ontleedde bijvoorbeeld Oasis-meebruller Don’t Look Back In Anger laagje voor laagje. Telkens werd een nieuw laagje volledig aangesneden, waardoor het analyseren van deze song zelfs een half uur duurde voordat deze in zijn compleetheid werd vertolkt. Dit was echter veel te lang, want de ongeduldige Lowlands-cursisten haakten echt af. Simpelweg met z’n alleen een groot koor vormen was er niet bij en misschien was deze aanpak wel te hoog gegrepen.
Een veel gemakkelijkere sing-a-long bleek het optreden van de Sugababes te zijn. Wie van te voren had gezegd dat deze show een gigantisch succes zou worden werd voor gek verklaard, wat had deze act op Lowlands te zoeken, maar de tienduizenden bezoekers die er naar kwamen kijken dachten daar toch echt anders over. Zo bood Lowlands dan ook voor elk wat wils. Liefhebbers voor meer gitaarwerk meldden zich in de India voor de show van Soft Play. De band uit Kent was in het verleden bekend onder de naam SLAVES, maar kon zich niet meer vinden in die bandnaam. Soft Play is dan ook onder deze naam alweer een paar jaar onderweg en zette als punkband de India graag op zijn kop. De bandnaam Soft Play was dan ook totaal misleidend, want het duo speelde vol vuur en kneiterhard, waarbij het publiek zich volledig liet gaan. Het was dan ook pure klasse wat deze twee mannen wisten neer te zetten. Harde gitaren, rake klappen en brullende zang, het leek soms allemaal zo simpel, meer had een Lowlandspubliek toch niet nodig. Soft Play zorgde dan ook voor moshpits, criclepits en een hossende massa. Band en publiek gingen er dan ook compleet voor en uiteraard waren beide bandleden binnen no-time dichtbij de barriers te vinden. Acts zoals deze duiken gewoon graag het publiek in om samen met hun toehoorders er helemaal voor te gaan. Aangezien rockbands toch wat schaars waren op deze editie van Lowlands was dit dan ook een zeer welkome show.
Wanneer maakt de Ierse band Inhaler nu eindelijk eens echt die definitieve doorbraak. De debuutsingle My Honest Face zorgde voor een aangename kennismaking, maar vervolgens wisten de heren niet voor de nodige knallers te zorgen. Dat frontman Elijah Hewson de zoon is van Paul Hewson alias Bono weten we nu ondertussen wel, maar ook weten we dat dat niet wil zeggen dat we mogen hopen dat ineens de wereldberoemde papa komt meespelen. Dat er bij de Alpha een flink aantal U2-shirts te zien waren was dan ook niet geheel vreemd, maar in de tent is er meer dan ruimte genoeg. De toeschouwers hadden eerder een plekje op de heuvels bemachtigd om liggend in het gras naar de show te kijken op de schermen, dan werkelijk deel uit te maken als actieve muziekfanaat. Ergens vroegen wij ons ook wel af waarom deze steengoede band op de Alpha is neergezet en niet in bijvoorbeeld de Bravo of Heineken, waar hun show meer tot hun recht zou komen. Inhaler speelt een meer dan solide set, maar zoals eerder al genoemd zitten er weinig echte hits bij of meezingers. Een van de grootste meezingers was dan ook het meezingen van Happy Birthday voor frontman Elijah die op Lowlands 35 kaarsjes mocht uitblazen. Gelukkig ging de show vandaag niet uit als een nachtkaars en met It Won’t Always Be Like This en het eerder genoemde My Honest Face had de band nog twee mooie troeven achter de hand gehouden.
Zo bleek dan ook niet iedere boeking een groot succes te zijn op Lowlands, maar dat kon absoluut niet gezegd worden over de show van Fat Dog in de X-Ray. Podium de X-Ray had een nieuwe layout gekregen en bleek ook vanavond eigenlijk veel te klein om alle bezoekers te kunnen verwelkomen. De temperatuur steeg dan ook tot grote hoogte en het zweet druppelde van het plafond. En waarom? Omdat het Britse rariteitenkabinet van Fat Dog de boel maar bleef opzwepen. Het vijftal speelde post-punk, maar mixte daar met gemak de nodige elektronica doorheen en zelfs wat zigeuner/balkan-geluiden. Daarnaast beschikt de band over een innemende frontman en slechts de blik van Joe Love was al genoeg om de show te doen boeien. Dat hij vervolgens ook nog eens een schitterende brulboei bleek te zijn was mooi meegenomen. Joe Love liet zijn publiek op en neer stuiteren en uiteraard waren er voldoende moshpits in de kleine X-Ray. Het was dan ook echt feest in de tent en Fat Dog kreeg met het spelen van Benny Benassi’s Satisfaction de lachers op de hand. Er werd nog meer gedanst, maar ook het eigen materiaal voldeed en tijdens Running kreeg Fat Dog het ook nog eens voor elkaar om een sitdown te regelen. Wat zijn die Lowlanders af en toe ook van die brave lammetjes in de festivalweide hè.
Evenals de vrijdagavond sloten we op zaterdagavond de avond af in de Lima waar we getuige waren van een piratenfestijn. Ye Banished Privateers is een formatie die anno 2024 nog steeds de schrik der zeven zeeën bezingt. De band ging hierbij niet over één nacht ijs. Zo bestaat de groep uit zo’n elf personen en heeft werkelijk iedereen een weergaloze outfit aan. Denk hierbij niet aan een piratenpakje uit de lokale carnavalsshop, maar uit traditionele kleding die de toeschouwers echt terugnam naar de tijd van de zeemansliedjes zoals deze toen mogelijk hebben geklonken. Nummers met een hoog meezinggehalte en een makkelijk Yo-Ho werkte dan ook sfeer verhogend. Tussen de vele bandleden werden dan ook lead-vocalen regelmatig gewisseld, waardoor er telkens weer iets nieuws op het podium te zien en te horen was. De kwalitatief sterke show zorgde voor een deinende menigte, die na elk nummer alleen maar meer wou. Dat er dan ook af en toe werd gevraagd om een stukje tekst mee te zingen was voor het Lowlands-publiek geen probleem. Natuurlijk liet het publiek graag van zich horen in de intussen zeer warme Lima. Het publiek bleef maar gaan en deinde net zoals de band mee op de muziek. Daarnaast werd het ook geen platvloerse show die enkel over schattenjachten, rum en veroveringen zou gaan, nee de teksten gingen wat dieper en gingen werkelijk over het leven aan boord en de belevenissen in de haven. De band beleefde een mooie avond en kreeg na afloop een aanhoudend applaus, waarbij het nog minutenlang We Want More klonk.
Toegiften en Lowlands gaan al jarenlang niet samen. Hooguit de headliners van het festival krijgen de kans om meer van zich te mogen laten horen, maar de strakke planning moet bewaakt blijven, de volgende acts willen ook weer op tijd kunnen beginnen en de crew had dan ook soms meer dan genoeg te doen om zowel een band van het podium te krijgen als wel de opvolgende act weer op tijd te kunnen laten beginnen. Wel keken we uiteraard uit naar de derde festivaldag, stiekem toch een We Want More….
Foto’s door Dave van Hout – Rockportaal.nl
[