Na de druilerige regenachtige vrijdag was het op zaterdag en zondag alleen maar stralend weer. Dat was op eerdere edities van A Campingflight To Lowlands Paradise wel eens anders. Op deze editie geen modderglijden, geen grote plassen op de camping waardoor het lastig is om je tent te bereiken. Nee, niets van dat alles, puur genieten van hetgeen er allemaal nog zou gaan gebeuren vandaag. Op deze zondag hoefden we ons dan ook niet te vervelen. Hebben we nog munten, nog gechecked of er last-minute nog iets is gewijzigd? OK? Let’s Go!
De bezoekers van Lowlands werden op deze zondag meteen voor een dilemma gezet. Twee Nederlandse acts zouden namelijk op exact hetzelfde tijdstip gaan beginnen op deze laatste festivaldag. Het was dan ook een kwestie van een keuze maken en Haevn in de Bravo lieten we dan ook schieten om de indie van Elephant in de India aan te mogen gaan horen. De band uit Rotterdam heeft de jaren ’70-gitaarmuziek omarmd en trakteerde het publiek in Biddinghuizen op een hele fijne sound. Elephant leek vanaf het eerste moment overrompeld door de grote opkomst en schroomde het niet om dat regelmatig te benadrukken. Liefhebbers van langer uitgerekte songs werden op hun wenken bediend, er werd alvast een klein dansje gemaakt en wat meegeknikt. Elephant had op hun setlist ook nog eens wat verrassingen in petto, want de Rotterdammers grepen deze kans aan om een aantal nieuwe songs uit te proberen in Biddinghuizen. Zo bleek alvast de single For A Friend een mooie voorbode. Elephant zorgde met hun optreden op Lowlands voor een hele relaxte opening van de dag, het hardere werk wat later op de dag zou klinken kon nog even wachten….
Dead Poet Society zou zowaar eens the next best thing kunnen worden. De band uit Los Angeles zorgde ervoor dat er al op tijd een grote massa naar de India werd gelokt en dat bleek niet voor niets. Al snel werd duidelijk dat deze Amerikaanse formatie behoorlijk wat in huis had. Zo leek het stemgeluid van zanger Jack Underkofler behoorlijk veel op die van Conor Mason, de zanger van Nothing But Thieves en ergens deden hun songs ook wel weer wat denken aan Muse. Dead Poet Society bleek dan ook overal wel wat inspiratie vandaan te halen en niet veel later vertelde de frontman dan ook dat hij naar een nummer van Muse zat te luisteren en vervolgens aan een eigen song zat te werken die ook wel die vibe zou moeten hebben. Met inspiratiebronnen zoals Nothing But Thieves en Muse in het achterhoofd kon er dan ook weinig stuk op Lowlands, beide namen zijn anno 2024 nog steeds zeer populair en er is nog ruimte genoeg voor nog een dergelijke band, maar het is dan wel aan Dead Poet Society om te werken aan een nog meer eigen identiteit. De band heeft het in zich, ze moeten het alleen nog maar laten zien en dat lukte ze deels in de Alpha. Succevol worden? Misschien is de bandnaam al niet geheel praktisch evenals de naam van het debuutalbum -/- waarop de band ook al door het label werd aangesproken. Op Lowlands at het publiek uit hun hand, wou de band een motherfucking moshpit, dan kregen ze een motherfucking moshpit, moesten de handen in de lucht, dan gebeurde dat. In dat opzicht kon men weinig verkeerd doen in Biddinghuizen en wie weet zien we de band in de toekomst wel weer op een ander festival verschijnen.
En dan mag de klok ineens ruim 25 jaar terug! In 1998 verscheen het debuutalbum Moon Safari van het Franse duo Air. Moon Safari werd in dat jaar overladen met prijzen, waaronder album van het jaar en tig platina en gouden albums. Om het 25-jarig jubileum van Moon Safari te vieren besloot Air om tijdens een nieuwe tour het gehele album in chronologische volgorde live te vertolken. In principe wist dan ook het publiek al bij voorbaat welke nummers er gespeeld zouden worden, maar hoe zou Air dit nu gaan aanpakken in de Alpha? Op het podium werd een lang uitgerekte kamer opgebouwd waarin het allemaal moest gebeuren. Buiten de wandjes van deze kamer was in principe niets te zien, mooi compact, dicht bij elkaar iets moois laten horen leek het idee en dat pakte verdomde mooi uit. Tijdens live-shows van Air liet het duo zich graag vergezellen door een aantal muzikanten, want met z’n tweetjes was het onmogelijk om deze songs te vertolken. Met een zonovergoten Alpha is Moon Safari de ultieme relaxplaat op deze zondagmiddag. Na rustige opener La Femme d’Argent kreeg Lowlands meteen de hit Sexy Boy voor de kiezen. Alleen al de intro-tonen zorgden voor een groots onthaal. De bezoekers van deze show waren dan ook de klassieker (en misschien het album Moon Safari) niet vergeten. Normaliter zou je denken dat Air de andere bekende tracks All I Need en klassieker Kelly Watch The Stars voor later zouden bewaren, maar aangezien er was gekozen om het album in chronologische volgorde te vertolken bleken deze songs al vooraan in de set te zitten. Was dat erg? Helemaal niet, ook bekroop ons niet het gevoel dat Air op deze manier te vroeg aan het pieken was. Doordat juist deze nummers al de revue hadden gepasseerd kon men veel aandachtiger luisteren naar de rest van hun vertolking van Moon Safari. Air presteerde het om het jubilerende album ongeveer net zo strak te spelen zoals men jaren geleden het eens opnam in de studio’s van Abbey Road in Londen. Air zette dan ook een erg sterke show neer of mogen we het adembenemend mooi noemen….
De afgelopen tijd was er genoeg gefoeter op het programma van Lowlands. De liefhebbers van rockmuziek vonden het bijvoorbeeld behoorlijk teleurstellend, er zouden te weinig gitaarbands op de lineup staan. Grotendeels had deze groep klagers ook wel gelijk. Door het afzeggen van Queens Of The Stone Age verdween een ultieme rockafsluiter en ook had deze doelgroep nauwelijks keuzestress, er waren nagenoeg geen rockbands die tegelijk aan het spelen waren op deze editie in Biddinghuizen. Wel hoefde het op Lowlands niet eens al avond te zijn om het hoogtepunt van de zondag (en misschien wel het festival) te mogen noteren. IDLES, de post-punkbende uit Bristol was naar de Alpha gekomen om de boel binnen no-time op stelten te zetten. De formatie rondom de energieke en innemende frontman Joe Talbot had zich inmiddels in Nederland al tijdens eerdere optredens al lang en breed bewezen. Toch was het voor IDLES wel even wennen vandaag, want waar de band normaliter het publiek vooraan met gemak laat deelnemen aan een gigantische circlepit heeft men nu een probleem. In de Alpha staan al jarenlang grote barriers opgesteld, waardoor het publiek uit elkaar werd gehouden, maar daar wisten de Lowlanders wel een alternatief op. Overal waren er ineens moshpits te zien en iets verder naar achteren kwam er alsnog een circlepit voorbij. IDLES pepte de boel graag op en deed de tent op haar grondvesten trillen. De altijd enthousiaste frontman spitte zijn teksten waarbij het soms zo bekende grommende stemgeluid ook vandaag zijn uitwerking niet miste. De band bewees ook vandaag met hun teksten het met heel veel dingen niet eens te zijn, maar ook de meer gevoeligere teksten van het laatste album TANGK prijkten vandaag op de setlist. Zo was er vandaag werkelijk van elk album wel wat te horen en het venijn zat vandaag ook nog in de staart. Wie nog even wat energie had schreeuwde de longen uit het lijf tijdens de politieke protestsong Danny Nedelko en meldde zich opnieuw in de moshpit. Vervolgens mocht iedereen voor een laatste maal helemaal stuk gaan tijdens Rottweiler. IDLES flikte het op Lowlands opnieuw en eigenlijk kunnen we nooit genoeg krijgen van deze band die vervolgens ook nog eens een belabberde versie van Mariah Carey’s All I Want For Christmas liet horen. Kennelijk had IDLES ook nog geen genoeg van Lowlands, want we hoorden de heren het toch echt zeggen: See you next year. Als Froukje jaar op jaar op Lowlands mag staan verwelkomen wij IDLES ook graag op Lowlands 2025!
Niet alleen Air nam ons terug in de tijd. Jaren geleden stond Roisin Murphy met haar band Moloko op Lowlands en betoverde toen het publiek met geweldige shows, waarbij velen het hadden over haar bijzonder stage-performance en outfits. Vandaag deed Roisin Murphy deze tijden herleven in de Bravo, waarbij ze al meteen opende met Moloko-track Pure Pleasure Seeker. Noemt men dit eigenlijk dan alsnog een cover? Net zoals jaren terug wist the lady of the hour Roisin Murphy alle aandacht te trekken. Zo leek de show een grote verkleedpartij, telkens werd er weer van outfit veranderd, maar dat was niet de enige manier hoe ze opviel. De grote hoge hoed stond haar goed, maar ook zag Lowlands hoe ze met een roos speelde op het podium, er een likje aan gaf en deze vervolgens in het publiek gooide. Het bespelen van het publiek was deze dame dan ook niet verleerd evenals het spelen van een uptempo show, waarbij een aantal klassiekers ook nog eens van een nieuw arrangement werden voorzien. Naast haar eigen songs waren het vooral de tracks van Moloko die de Bravo deden opleven. Zo ging het publiek al aardig los op The Time Is Now, maar vooral de kracht van Sing It Back had na al die jaren nog niet ingeboet. Rosin Murphy had de tent volledig in haar greep vanaf het begin tot aan het einde, waarbij ze zelfs enorm met de camera aan het spelen was. Zo kreeg Lowlands minutenlang een shot te zien waarin ze haar mond wijd open hield en we bij wijze van spreken alle tanden konden tellen.
Er werd op deze Lowlands geklaagd over de grootte van de X-Ray. Zo vond men deze te klein en zou er dus best een grotere mogen komen. Laat nou net Wargasm naar Biddinghuizen te zijn gekomen om dit podium helemaal stuk te spelen. Keer op keer werd er opgeroepen tot een moshpit en uiteraard wou de band een circlepit zien. De bezoekers in de X-Ray gaven hier graag gehoor aan, maar de circlepit bleek nog niet groot genoeg aldus Wargasm. Men verklaarde dan ook dat Size Does Matter en niet veel later werd de cirkel dan ook maar groter en groter. Wargasm speelde dan ook een meer dan explosieve set, waarbij de aandacht zowel door zanger/brulboei Sam Matlock als bassiste/zangeres/brulkoningin Milkie Way werden opgeëist. Daarnaast pompte Wargasm graag harde beats de X-Ray in een hoorden we hoe drummer Adam Breeze zijn instrument niet zachtaardig behandelen. Ook schroomde hij het niet om tijdens de show regelmatig er bovenop te gaan staan. Elk bandlid was er dan ook op gebrand om de toehoorders in beweging te kregen en hierin slaagt Wargasm absoluut. Waarom het credo Angry Songs For Sad People de gehele show op de achtergrond te lezen viel was onduidelijk. We hoefden niet zoals bij Shoegaze naar onze schoenen te staren of zoals bij New Wave naar stuivers te zoeken. Nee, het was heerlijk losgaan bij Wargasm, waarbij menig bezoeker met een natte rug de reis tijdens deze Lowlands-flight moest vervolgens.
Met enige weemoed maakten we voor de laatste maal een wandeling over het terrein om vervolgens een mooi plekje in de India te bemachtigen. Daar waren al behoorlijk wat fans aanwezig die tijdens het wachten al herinneringen ophaalden aan eerdere show van Spiritbox in Nederland. De Canadezen waren onder andere al te zien als support bij Architects en zelfs een paar weken geleden waren ze nog te zien als support bij Korn. Terwijl de lichten doofden in de grote tent waren we getuige van een speciaal moment. Wie de website van Lowlands had bezocht had al gezien dat er maar één Metal-band op het programma stond en laat deze nou net gaan beginnen. Het werd vrij donker in de grote tent en de kleur rood domineerde, waarna onder luid gejuich Spiritbox het podium kwam oplopen. De blikken waren al vrij snel gericht op zangeres Courtney LaPlante, die onder toezicht van haar man en tevens gitarist Mike Stringer allereerst loepzuiver zong en vervolgens liet horen hoe een krachtige grunt behoorde te klinken. Bij optredens van Spiritbox draait het dan ook voornamelijk om haar zangkwaliteiten, de muzikale kwaliteiten van de band zijn daarbij puur dienend. Hoewel de nummers behoorlijk op elkaar lijken verveelde de show geen moment. Soms duurde het echter wel lang voordat de zangeres tussen de nummers door weer ten tonele kwam. Door een chronische bronchitis is de zangeres overgeleverd aan een shotje zuurstof, waarna ze er weer volledig tegenaan kon gaan. In die tussenpauzes gebeurde er echter vrij weinig op het podium, de overige bandleden weten op die momenten niet de show te stelen. Het draaide dan ook echt om frontvrouw LaPlante die uiteraard een circlepit wou zien. Ook al was het ondertussen al na tienen én was het de laatste festivaldag, alle metalheads gingen ervoor. Springen, beuken, rondjes rennen, the horns de lucht in, alles kwam voorbij. Het laatste vaatje energie was aangesproken, maar niet veel later bleek dat men nog behoorlijk wat energie zou overhouden, want de show van Spiritbox eindigde ruim voor de reguliere speeltijd. Terwijl er nog een half uur te gaan was verliet de band al het podium. Waren ze toch nog ontevreden over de opkomst? Tijdens de show bedankten ze ons nog voor deze massale opkomst en overtrof het aantal bezoekers hun stoutste gedachten. Men had verwacht dat er misschien maar slechts vijf personen zouden zijn. Enigszins teleurgesteld, maar toch met een grote glimlach verlieten we dan ook deze tent.
Lowlands 2024 was een editie die niet geheel uitblonk in grote namen. Naast het uitvallen van bepaalde acts waren ook de rockacts redelijk schaars en dat terwijl er op Pukkelpop namen zoals The Offspring, Enter Shikari, Flogging Molly, Rise Against, Fontaines D.C. en The Vaccines op het programma stonden. Hebben we ons dan echt verveeld? Nee, dat zeker niet, maar onze voorliefde voor versterkers, schuddende haardossen, een overmacht aan zwarte bandshirts en scheurende gitaren wil altijd meer. Wie weet gebeurt dat wel op de komende editie van A Campingflight To Lowlands Paradise 2025, want dan bestaat het festival 30 jaar en volgens (nu nog) festivaldirecteur Eric van Eerdenburg was Queens Of The Stone Age zelf ook behoorlijk ziek van het feit dat ze het optreden in hun geliefde Nederland moesten afzeggen. Mogen we alvast voorzichtig met potlood een eerste naam noteren….?
Foto’s door Dave van Hout – Rockportaal.nl
[