Je hebt van die bands binnen het metalcoregenre die al jaren meedraaien, een paar uitstekende albums hebben uitgebracht en een fikse fanbase hebben opgebouwd. Je zou bij Loyalty Ends Here kunnen denken dat dit zo’n band is. Het professionele geluid op de EP Darkest Red heeft het namelijk allemaal. En dan te bedenken dat dit vijftal uit Nederland vorig jaar (pas) de nationale metalbattle won.
De band heeft slechts vijf composities nodig om je helemaal te overtuigen van het energieke geluid dat ze produceren. Zelf omschrijven ze hun muziek als een mix van bands als Trivium, As I Lay Dying en Lamb Of God. In de opener Sea Of Harlots ontkom ik echter ook niet aan een invloed van Parkway Drive. Hoewel de compositie steeds op een stabiele basis is gestoeld, zijn er subtiele accenten waarmee de band meteen de aandacht vraagt. Na bijna drie minuten komt er een kleine verschuiving in stijl en weten de heren subtiel te werken naar een aangrijpend stuk muziek waarin zanger Richard zich compleet mag uitleven.
Tekstueel heeft Loyalty Ends Here zich gericht op de complexiteit van menselijke connecties. Door middel van hun muziek schetst de band een levendig beeld van de kwetsbaarheid van relaties (zoals ze het zelf omschrijven). Dat komt in Deadweight zeker naar voren en wordt ondersteund door het uptempo en krachtige karakter dat muzikaal het decor vormt. Vanaf de start is het drumwerk van Menno opzwepend en is de katalysator in deze single die voorzien is van een buitengewoon goede video. De gitaarmuur die Tristan en Pim daarbij neerzetten heeft een dubbele functie. Rifftechnisch is het vet en scherp en door de hele compositie is de gitaarmelodie leidend voor het contrast dat geboden wordt.
Er is geen stoppen aan. De trein is vertrokken en stopt niet meer. Medicate Me For Silence is de derde wagon en de variatie in tempo is fijn ingebed in het totale plaatje. Richard laat zich niet onbetuigd en wisselt de grunts en de screams met elkaar af alsof het geen moeite kost. Zoals ik het fijn vind, is er een soort van breakdown na twee minuten. Even een sloom drumgeluid en diepe riffs om daarna de eindspurt in te zetten. In Darkest Red gaat het fullspeed verder. Het zware drumwerk en de gitaarmelodie stelen de show bij de start waarbij ook hier de gitaarmelodie een centrale plaats inneemt. Naast alle invloeden word ik ook blij met enige overeenkomsten met Children Of Bodom. Vet is de riff die als een kettingzaag het complete metalcorebos lijkt aan te vallen, maar wanneer het tempo eraf wordt gehaald, gaat Loyalty Ends Here weer diep en zwaar.
Tot dusver is het allemaal piekfijn in orde. Sommigen zullen het geluid wat eenzijdig vinden, maar na ettelijke luisterbeurten komt de kracht en de schoonheid goed naar voren. En dan is er nog de afsluiter Testament dat voor mij de absolute topper is van de EP. De opbouw is enorm sterk. Vanuit eens stuk gitaar valt de drum in, wordt de spanning opgebouwd en het tempo opgevoerd. Sander opent alle registers in zijn strottehoofd en gaat de strijd aan met de muzikale ondersteuning. Wanneer de complete band dan na drieëneenhalve minuut gaat spelen met de balans, laat de band horen dat zij uitermate goed weten hoe je een publiek kan vermaken. De groovy riff maakt het dan nog eens helemaal af.
Darkest Red is slechts een EP. Het zijn slechts vijf composities. Loyalty Ends Here pas sinds 2023 echt op de radar. Maar het woord slechts is slechts om aan te geven met wat voor een enorm potentieel we hier te maken hebben. We mogen ons gelukkig prijzen, naast al die uitmuntende bands in Nederland, dat Loyalty Ends Here zich aan het rijtje heeft toegevoegd.
Loyalty Ends Here maar The Future Starts Here.