Vijf heren uit de Zaanstreek vormen Lucifer’s Playlist en hebben hun eerste volledige album uitgebracht met Mirror Of My Soul. Vijf heel ervaren muzikanten die elkaar al uit diverse bandjes kenden. Ze kwamen in een achternamiddag bij elkaar en al snel was er een band. Dat is begrijpelijk, want bij allemaal hoor je de liefde voor de seventiesrock ervan afspatten. De tijd dat rockmuziek nog niet in zevenentachtig hokjes was verdeeld en rock ook gewoon funk, soul en blues kon bevatten.
Bijna elke track wordt in de eerste plaats gedragen door het drumwerk, waar de term “stuwend” bijna voor uitgevonden lijkt. Drummer Arjen Knaap (ex-Ruben Hoeke Band) en bassist Dirk van Hoven leggen steeds al een heerlijke groove neer waarop gitarist Jan Jaap Doeven en toetsenist Bram Slinger eigenlijk alleen maar mee hoeven te gaan. Dat doen ze overigens met verve, elkaar volop ruimte gevend om lekkere details toe te voegen. Zanger Kevin de Harde (ook actief in het o zo lekkere The Damned And Dirty) heeft een heerlijke stem met een gruizig randje die inderdaad ook in de jaren zeventig niet misstaan had.
Alle songs zijn te lekker om stil te zitten, of het nu funky is (“Put The Heat On”), bluesy (“Bus Stop Wedding”) of een heerlijke uptempo boogie (“Big Space Boogie”). In die laatste hangt Slinger even fijn de Nederlandse Jon Lord uit, iets wat hij tot mijn vreugde vaker doet. Prijsnummer is “The Suite”, ruim 22 minuten aan bluesjams. Ieder bandlid komt aan de beurt, maar Jan Jaap Doeven steelt voor mij hier de show.
Goed beschouwd deugt het bij Lucifer’s Playlist eigenlijk niet om er individuele muzikanten uit te halen. Het is de onverbloemde seventiespret van het geheel die Mirror Of My Soul zo lekker maakt. Nieuwe wegen worden niet bewandeld, maar wat mij betreft is er niets mis met lekker ouderwets. Lucifer’s Playlist laat perfect horen waarom de bluesgeoriënteerde rockbands van de jaren zeventig tot op de dag van vandaag grote populariteit kennen.
Lucifer’s Playlist website