Lucy Rose – 013 (Tilburg) 14/04/2018

Eigenlijk is vanavond een soort vervolg van het optreden van Rosemary & Garlic wat ik vorige week op de zelfde locatie bijgewoond heb: nog een indie folk optreden in een seated omgeving waar de bezoekers aan een tafeltje gezeten meer in een jazz club ambiance dan in een concertzaal omgeving de artiesten voorgeschoteld krijgen. En de headliner van vanavond is de in Warwickshire geboren Lucy Rose, die momenteel aan het touren is en in Nederland in vier dagen tijd achtereenvolgens Groningen, Amsterdam, Tilburg en Nijmegen aandoet. Ik ben getuige van het derde optrede in dit rijtje.
Fran O’Hanlon, oftewel AJIMAL mag de avond openen. Als ik z’n muziek zou moeten omschrijven, zou het “melancholische singer-songwriter op voornamelijk toetsen maar ook gitaar met ondersteuning van synthesizer en basgitaar” zijn. Ach, muziek classificeren door het in een hokje te kunnen stoppen is wel het laatste wat ik belangrijk vind. Veel mooier is dat het ‘m lukt om de aanwezigen zo stil te krijgen dat het gekraak van een paar schoenen opvalt! Badend in een subtiele lichtshow krijgen we een half uur lang heerlijk ingetogen meeslepende nummers gebracht.
De sfeer die in het eerste half uur gecreëerd is zet zich voort als de Britse Lucy Rose het podium betreedt en geflankeerd door toetsenist en bassist het eerste nummer inzet. Om vervolgens het woord tot het publiek te richten, en te vertellen dat ze het tof vindt dat ze voor de eerste keer in de 013 staat. En om te vragen of er mensen zijn die haar al eens eerder gezien hebben. Tot haar verbazing krijgt ze veel respons uit de zaal: bezoekers die aangeven onder andere uit Nederland, België en Engeland te komen geven aan haar al in even zoveel verschillende landen live gezien te hebben. Oprecht verbaast weet ze door deze dialoog een huiskamersfeer in de zaal te scheppen, en ze gaat gewoon nog even door met het publiek om verzoekjes te vragen: ze heeft duidelijk geen van te voren vastgestelde setlist en het concert kan alle kanten uitgaan…
Over de verzoeknummers heeft ze duidelijk verschillende meningen: bij een aantal wordt de verzoeker op een grappige manier de mond gesnoerd, bij andere wordt de verzoeker tot artiestenlieveling benoemd. Of wordt de persoon gevraagd waarom juist dat nummer. En als er een mooie persoonlijke reden achter blijkt te zitten volgt een uitnodiging om het nummer zelfs mee te zingen! (waarvoor overigens bedankt wordt…)
Tussen al deze dialoog speelt ze een ad-hoc samengestelde setist, voor een groot gedeelte met extra begeleiding, maar ook schuwt ze het niet om helemaal alleen op het podium te staan. Het gemak waarmee ze haar muziek brengt en het publiek bespeelt hebben meer weg van een door de wol geverfde oude rot in het vak dan van de jonge artieste die ze is. Hoewel ze natuurlijk absoluut geen nieuwkomer is met een indrukwekkend CV aan festivals, optredens en gastvocalen: Glastonbury, Neil Young en Manic Street Preachers om maar wat te noemen!
In ruim een uur tijd neemt ze de bezoekers mee met haar intens mooie nummers. Veel dialoog tussen de nummers door wordt door mij vaak als onnodig ervaren, zeker als het geen meerwaarde aan het optreden geeft. Maar de persoonlijke manier waarop Lucy vanavond het contact met het publiek opzoekt maken het geen tijdvulling tussen de nummers, maar een wezenlijk onderdeel van het optreden. Als ik het concert samen zou moeten vatten in een waardeoordeel: een innemend huiskamerconcert.