Na de release van de EP Triumphator in 2015 komt deze vijfkoppige band nu met een volwaardig album. Bijna een uur muziek, verdeeld over acht, lange, nummers. De band bestaat uit zanger Alex Vornam, gitaristen Kay Hamacher en Max Birbaum, bassist Sven Hamacher (Koile) en drummer Jorn Zehner. In Hadrian Carrying Stones wordt er gewaarschuwd voor strijd en dood. De goden hebben gelogen tegen Hadrian, en hij zal zeker ten onder gaan in de strijd die gaat komen. Een bijna tien minuten durend nummer, dat geen moment verveeld. Goed en stevig gitaarwerk en een onderhoudende tekst. Je hebt nergens het idee dat het nummer veel te lang duurt.
Duister en donker wordt het in They That Walk The Night. De waarschuwing is duidelijk, stop met je kussengevecht en doe de deur op slot. Vanuit het duister kijkt er iemand naar je, en dit monster wacht op de kans om je nek te breken. Een nummer, zowel tekstueel als muzikaal leunend op de metal uit de jaren tachtig, back to basic. Melodisch en met een sterk aanwezige gitaarpartij is dit een lekker stevig nummer. In Frozen Goddes blijft het thema ook donker, er volgt zelfs een uitnodiging om maar gewoon te stoppen met je leven, Doe je ogen dicht voor altijd. The Hour Of Dying waarschuwt voor de gevolgen van de kruisiging op Golgotha, wat zal er gebeuren als de hamer neerkomt en de nagel het hout in slaat? Zonder uitzondering zijn dit acht sterke nummers, zowel muzikaal als tekstueel. De band durft het aan om ook lange, uitgesponnen nummers te spelen waarin ze de aandacht van de luisteraar vast kan houden. Ook een rustig nummer, als Gone Astray is sterk. Nergens in het nummer wordt het rustige tempo en de intieme sfeer onderbroken, en zo vormt dit een ruim zes minuten durend rustpuntje tussen de andere nummers. Maar wat is dit een mooi nummer!
Een debuutalbum waar de band zich niet voor hoeft de te schamen, sterker nog, het is een album om trots op te zijn.