Lunatic Soul – Fractured

Het belangrijkste thema op het nieuwe album Fractured is het terugkomen in het leven na enkele persoonlijke tragedies. Daarin refereert Mairusz Duda, de mastermind achter Luncatic Soul en voorman/bassist van Riverside, naar eigen ervaringen, maar ook uit observaties van de wereld om hem heen. Fractured is de opvolger van Walking On A Flashlight Beam uit 2014 en toont wederom dat Mariusz Duda een zeer getalenteerd songwriter en instrumentalist is.
Bij het beluisteren van Fractured kreeg ik ineens beelden van een venn-diagram waarin twee cirkels in dit geval Riverside en Lunatic Soul voorstellen en een flinke overlap kennen. Ligt het accent bij Riverside meer op de (zwaardere) progressieve rock, bij Lunatic Soul ligt de avant-garde / ambientkant meer centraal.
Het soloproject verschaft Mariusz meer creatieve vrijheden die hij binnen Riverside minder naar voren kan laten komen. Voor Fractured laat hij zich daarbij onder meer inspireren door Massive Attack en David Sylvian.
Waar ik me het meest door aangetrokken voel bij Lunatic Soul zijn die repeterende ritmes en melodieën die me in een soort van hypnose lijken te brengen. Met Blood On The Tightrope is dat meteen raak. Het terugkerende patroon dat in dit geval geproduceerd wordt door een aantal pianoakkoorden pakt je en zorgt ervoor dat je alleen maar wilt blijven in dat gevoel dat zich bezit van je neemt. Het sterke basgeluid dat Mariusz inzet versterkt het alleen maar. De invloed van David Sylvian is hier sterk voelbaar.
Dat Mariusz zijn bas als geen ander weet te bespelen, wordt ook duidelijk in titelnummer Fractured. Deze avant-gardecompositie is opzwepend en kent een ritme dat lekker net naast de tel wordt neergezet. Naast een ijzersterke basmelodie zet Mariusz zijn stem in de eerste helft voornamelijk in als instrument. Pas later ontwikkelen deze klanken zich tot woorden die in een sterk opbouwend karakter vorm krijgen. Een sterk fusionondersteuning zorgen uiteindelijk voor een zeer enerverende compositie die, net als veel andere composities, eeuwig zouden mogen duren.
Ook de eerste single, genaamd Anymore, heeft die ambientsfeer in zich in komt sterk naar voren als een soort van mantra waarin je kan blijven hangen. Het centrale thema komt in deze compositie misschien wel het beste tot zijn recht. Een verhaal achter een scheiding, een verlies.
Het album kent twee zeer persoonlijke composities die beiden een onschatbare schoonheid herbergen. De eerste is Crumbling Teeth And The Owl Eyes dat ik zou willen omschrijven als ‘de ode aan de dochter’. De sfeer wordt in eerste instantie neergezet door het loepzuivere en warme stemgeluid van Mariusz waarbij hij ondersteund wordt door akoestische gitaar. Wanneer het Sinfonietta Consonus Orchestra invalt lijkt het paradijs zichtbaar te worden. De verrukkelijke opbouw naar een uiterst intens is kenmerkend voor Lunatic Soul.
Wanneer je ervan uitgaat dat niet meer te overtreffen is door Lunatic Soul, kom je bedrogen uit. De andere zeer persoonlijke compositie A Thousand Shards Of Heaven is werkelijk wonderschoon. De duizend scherven uit de hemel vallen getransformeerd neer. Met alleen de akoestische gitaar, die als rode draad fungeert, en de stem van Mariusz is het hier nogmaals genieten van de fragiliteit en sereniteit die het uitstraalt. Ergens linkt juist deze compositie naar het geluid van Riverside. Het verandert echter van sfeer wanneer de stijl zich meer richting ambient/techno verplaatste en de invloed van Massive Attack om de hoek komt kijken. Marcin Odyniec geeft daar met zijn saxofoonsolo nog even een verrassende twist aan en uiteindelijk smelten ritme en melodie samen in een wat jazzy-achtig karakter.
In Red Light Escape is er sprake van minimalistisch instrumentgebruik. Centraal staat het sublieme stemgeluid van Mariusz. Het basspel biedt tegen het fragiele percussiegeluid een fraaie en overheersende rol wanneer de zang even ‘ontbreekt’. De compositie bouwt zich langzaam op met het gitaarspel terwijl de percussie wat aan kracht toeneemt en de invloed van David Sylvian verder en meer naar voren komt. Saxofoon soleert op de achtergrond, doch duidelijk hoorbaar.
Ook Battlefield wordt min of meer bepaald door afwezigheid. Slechts een pulse, een stem en wat synths bieden een mooi muzikaal tafereel. Langzaam zwelt deze knop op om met een drumpartij langzaam uit te groeien tot een wonderlijke bloem.
Met Moving On is er nog even die Massive Attack invloed die de boel wat opschudt. Het ritme is uiterst belangrijk zo aan het eind van het album. De rest staat eigenlijk in het teken van deze ritmische mantra. Ook de tekst ligt op dit gegeven mee.
Mariusz Duda heeft zich met Fractured wederom neergezet als een veelzijdig componist die buiten de grenzen van Riverside zijn creativiteit de vrije loop laat gaan op het album. Niet alleen wordt je getroffen door de ritmes en de schoonheid. Naarmate je het album vaker beluistert blijft het zich in je hoofd nestelen en is de verslaving aan het product Lunatic Soul een feit.