Navvie heeft een basis waarin het karakter van folklore doorklinkt. Hoewel Mariusz heeft aangegeven dat hij toch een rockmuzikant is, ontkom ik niet aan het folkloregevoel. Het accent ligt vooral op het repeterende muziekspel waarbij de zang van Mariusz meer ingezet wordt als instrument dan als ‘verteller’. Het past ook binnen de idee van Lunatic Soul zoals Mariusz het in 2008 heeft bedoeld. Zijn mogelijkheid om buiten Riverside zijn muzikale spectrum te verkennen buiten de (prog)rock.
Het karakter verschuift enigszins in The Passage. Nog altijd is het gitaargeluid in zijn akoestische setting een belangrijke factor. Toch ligt de sfeer eromheen hier wat meer richting een compositie van Riverside, waar we toch niet omheen kunnen. Vanuit de mantra-achtige setting krijgt het halverwege een flinke boost en zet een flinke riff even stevig op zijn poten, terwijl op de achtergrond de hypnotiserende basis prettig doch genadeloos blijft inbeuken op je gehoororganen.
Het wordt bij titelnummer Through Shaded Woods wel duidelijk dat Mariusz de Scandinavische, maar vooral de Slavische folklore heeft ingebed in het totale geluid met de zang bij de start. Met het album heeft hij daarbij getracht om met zijn muziek dat geworteld is in de wonderen van de natuur en de bossen. Through Shaded Woods zou daar wel eens een heel belangrijke stap in zijn geweest, een stap waarin Mariusz het meer spirituele aspect van de sjamaan heeft willen vangen in de tonen en noten van het bos.
In Oblivion komt het aspect van de sjamaan terug in een soort tribalritme dat wordt ondersteund door gitaarwerk en stemklanken. Zijn prachtige heldere stemgeluid gebruikt hij om nog meer sfeer toe te voegen aan de basis. Allereerst in zang dat de ochtendmist tussen de bomen zou kunnen personifiseren. In de repeterende basis weet hij weer die juiste snaar te raken om je als luisteraar gebiologeerd aan de headset vast te laten kleven. Een kwaliteit waarin Mariusz binnen Lunatic Soul al vaak gebruik heeft gemaakt en je daardoor meeneemt in de muziekstroom waarin je je verder kan laten drijven.
De laatste twee composities op Through Shaded Woods, Summoning Dance en The Fountain, liggen qua geluid en opbouw dicht bij de muziek van Riverside. In Summoning Dance weet hij de spanning op een perfecte manier op te bouwen. De aanloop is lang, maar die bijzondere snaar in de onderbuik wordt op een zeer subtiele manier steeds meer geraakt. Buiten de zeer rustige setting van de compositie weet hij ook even wat steviger, en wat meer prog, uit de hoek te komen. Tekstueel word ik getrokken door de woorden “Three stones on the right side and three stones on the left”. Een metafoor die ik nog niet heb kunnen doorgronden, maar die zeker steeds opvalt in het geheel. Met bijna tien minuten op de klok lijkt het een fikse luisterzit, maar dat heb je gewoon niet door. Wanneer The Fountain wordt ingezet, moet ik even denken aan de compositie Towards The Blue Horizon. Het is absoluut geen kopie hiervan, maar de sfeerimpressie duwt me toch telkens weer die richting op. Het kenmerkende en prachtige stemgeluid van Mariusz met daarbij een akoestische gitaar is genoeg om me in vervoering te brengen.
Het zevende album van Lunatic Soul ligt in het verlengde van het overige werk in die zin dat de composities enorm aanspreken en als een hypnosessie ervaren kan worden. De folkloristische inslag is mooi geproportioneerd en Mariusz Duda laat ook hier horen dat hij uitstekend weet hoe hij muziek kan schrijven die aanspreekt.