M.I.GOD. – Specters On Parade

Sophisticated metal. Dat is het etiket wat ooit iemand op de Duitse band M.I.GOD heeft geplakt. Aannemelijk is dat de band dat zelf heeft gedaan. Maak daar maar eens chocolade van dacht ik bij mezelf. Net als de bandnaam overigens. Want wie weet waar M.I. voor staat mag mij een mailtje sturen. En dan die hoofdletters. In zo’n geval is Google niet direct je vriend zal ik je zeggen.
M.I.GOD is afkomstig uit Neurenberg en maakt al bijna 20 jaar de muziekwereld en podia onveilig. Voor mij duurde het tot 2019 dat ik voor het eerst van deze band hoorde. En toch houdt men zich op in een muziekstijl die mij na aan het hart ligt. Of zeg maar stijlen, want de Duitsers zijn voor meerdere gaten te vangen, kwam ik na beluistering achter. Specters On Parade is de opvolger van Floor 29 uit het jaar 2012. Het schijnt dat de band vanaf dat jaar een forse metamorfose heeft ondergaan. Waaronder de migratie van een kwartet tot sextet.
Specters On Parade is een concept album en een verhaal waar drama, thriller, horror en mysterie centraal staat. Verspreid over dertien nummers en zeven beeldende en soms van tekst voorziene intermezzo’s die de nummers en het verhaal met elkaar verbinden. In de biografie die ik bij dit album ontving staat dat een aantal gerenommeerde bands lovende woorden over hadden voor Floor 29. Bands als Halestorm, Van Canto, Blind Guardian, Iced Age en Brainstorm. Leuk natuurlijk, maar ik geef liever mijn eigen oordeel. En dat oordeel is overwegend positief kan ik je vertellen.
Op Specters On Parade hoor je een aaneenschakeling en variatie van veel soorten metal. In een tijdsbestek van 66 minuten komt een mengelmoes voorbij van Opeth, Annihilator, Dreamscape en Nine Inch Nails. Zonder alle nummers op deze schijf te benoemen is het titelnummer Specters On Parade het hoogtepunt. In ruim acht minuten hoor je een samenvatting van het hele album. Beukende en kneiterharde gitaarriffs, screams, growls en grunts, maar ook een portie cinematografische metal komen in een ongenadig tempo voorbij. Er is geen ontkomen aan en vluchten kan niet meer voor deze tornado van metal. Het knappe is dat alles toegankelijk blijft. De heren en dame (op toetsen) zijn in staat om meedogenloze riffs en bruut geweld te koppelen aan melodie. Tegelijk weet men in een ‘split-second’ de sfeer om te gooien. Ik vind dat razend knap gedaan. Daarom zijn de overwegend kalme intermezzo’s ook zo functioneel.
Het schijfje heeft met Tears Of Today ook zijn vreemde eend in de bijt. Een midtempo mainstream en gladjes klinkend rocknummer die zelfs de neiging heeft tot meezingen.
De afsluiting van het album is net zo als dat het begint. Met de bloedstollende en schril klinkende geluiden van Terminus: Life. Daarna volgt nog een bonus in de vorm van I Feed You My Love. Het is een cover van het nummer wat Margaret Berger namens Noorwegen zong op het Eurovisie Songfestival van 2013. Persoonlijk houd ik niet van covers, maar deze uitvoering mag je niet missen.
Vroeg in 2019 heeft M.I.GOD mij enorm verrast. Er staat een kruisje voor dit album, wat betekent dat hij kandidaat is om over een kleine 12 maanden op mijn jaarlijst te verschijnen.