Machine Head – Catharsis

Machine Head ligt aardig op schema met het nieuwe album Catharsis dat eind januari 2018 wordt uitgebracht. De band die zichzelf sinds de Blackening uit 2007 definitief op de kaart te lijken hebben gezet, brengen zo ongeveer om de drie jaar een nieuw album uit. Sinds het album Bloodstone & Diamonds uit 2014 was het dus relatief stil. Een single in 2016 en een opmerking richting Phil Anselmo van Robb Flynn verbraken min of meer de stilte. Een stilte die met Catharsis definitief tot het verleden hoort. En hoe.
Het eerst dat ik van Robb Flynn te horen krijg in het openingsnummer Volatile is “Fuck The World”. We zijn weer helemaal wakker en Machine Head raast meteen als een Zwitserse lawine over je heen. Dit is goede ‘shit’ waarin perfect wordt afgewisseld tussen pompende ritmes en melodieuze stukken. Het is onmiskenbaar het geluid dat men van Machine Head mag verwachten met flinke knipoogjes naar het opzwepende karakter van Slipknot en de diepe sterke grooves van KoRn. Er is geen ontkomen aan op Catharsis raast Machine Head letterlijk tot het gaatje van de cd door.
Maar Machine Head zou Machine Head niet zijn wanneer het geluid voorspelbaar zou zijn. Titelnummer Catharsis heeft een heel sterke start vol spanning en lijkt na het opzwepende gitaargeweld te werken naar een verzengende climax. Die blijft een beetje uit, maar wordt ingevuld door een andersoortig stevig en krachtig geluid met een ander soort prettige spanning. Lekker log en zwaar krijgt Catharsis langzaam vorm. Die zware basis komt zeker terug in Beyond The Pale en Screaming At The Sun. Robb Flynn en kornuiten spelen in laatstgenoemde compositie leentjebuur bij de grungescene. In Behind The Mask komt dit zeker ook terug, maar dan in de meer gevoelige trant. Het akoestische gitaarwerk, de samenzang met bassist Jared MacEachern en het sfeerbeeld doen zelfs een beetje denken aan Temple Of The Dog. Bijzonder fraai weet drummer Dave McClain zijn cymbals subtiel te raken, want over het algemeen is zijn stempel op het geluid van Machine Head van een iets andere aard.
Luister maar eens naar het aan Lemmy gerelateerde Razorblade Smile. Niet alleen het uptempo werk en het drumwerk laten de relatie terug horen; er is verdorie in het refrein volgens mij wel een klein sampletje Motörhead gebruikt in de melodielijn. Het is een opzwepende ode aan de legende.
Op het album, dat net als de vorige albums, wel moet groeien komen bij iedere luisterbeurt weer nieuwe accent naar boven die aanspreken. Het epische karakter van Heavy Lies The Crown fascineert en het gebruik van violen en cello dat eveneens Kaleidoscope siert is spanningverhogend.
Krachtig is California Bleeding met het karakteristieke Machine Head geluid aan de basis en een mooi basstuk van Jared. Verrassend is Bastards. De Dropkick Murphy’s lijken als voorbeeld te dienen in deze folkcompositie.
Over de hele linie is er dus genoeg te genieten van een band die nog altijd de muziek maakt die eerlijk, rauw en bruut uit de hoek komt, maar het zeker niet schuwt om in melodie en karakter even een andere kant op te gaan.
Hoogtepunt voor mij is het sterke Triple Beam waarin de furie van een band als Rage Against The Machine vlammend naar voren raast in een groove die diepgaand duizenden zou mee kunnen nemen in een live-uitvoering. De continue spanning is voelbaar, de variatie is verfrissend, de riff ragt als een botte zaag door merg en been en er is maar één manier om dit nummer te draaien. Jazeker, zo hard mogelijk.
Catharsis is voor mij een typisch Machine Head album geworden. In eerste instantie zijn 74 minuten veel muziek om door te komen, zeker omdat er zoveel afwisseling in gegoten is. Maar langzaam maar beetje hoor je al gauw hoe uiterst geraffineerd ook dit album weer in elkaar zit. Je hoeft niet altijd gecharmeerd te zijn van ieder muzikaal uitstapje van Robb Flynn en kornuiten, maar aan kwaliteit valt niet te ontkomen op Catharsis.