‘Unto The Locust’ is inmiddels het zevende studio album van de band en het derde waar Robb Flyn de production credits voor zijn rekening neemt. Het album kan gezien worden als een inkapseling van de diverse stijlen die Machine Head gedurende het negentien jarig bestaan van de band heeft doorgemaakt. Het melodische van ‘Burning Red’, het duistere van ‘The More Things Change’ en het smerig agressieve van debuut album ‘Burn My Eyes’ passeren allemaal de revue verwerkt in zeven muzikaal geniaal uitgewerkte composities.
Het album opent met het acht en een halve minuut durende ‘I Am Hell’ wat gelijk het langst durende nummer op deze plaat is. I Am Hell trapt af met een acapella gezongen Latijnse tekst om na ruim een minuut om te slaan in een duistere rif met begeleidende drum en meerlaags gebrul waar de gemiddelde Death Metal band ’t petje voor zou afnemen. Na deze moddervette intro slaat de band achteloos om in full-on trash metal mode met een snelheid welke uw oren doen laten bloeden. Deze extreem snelle trash riffs komen we overigens gedurende het gehele album tegen. Alvorens het nummer af te sluiten met een akoestische gitaar, wordt er voor de pit raggende medemens onder ons een breakdown ingezet die zijn weerga niet kent.
Een 80-er jaren Kirk Hammet riff en bijgaande drum roffel draagt het nummer ‘Be Still And Know’ aan. Het nummer wordt vervolgens gekaraktiseerd door afwisseling tussen eenzelfde trash en een meer groovende Machine Head sound gecombineerd met een –wat voelt als aansteker in de lucht- sing a long refrein.
‘Locust’ zullen de echte fans onder ons al lang en breed grijs hebben gedraaid, daar deze in april jongstleden is uitgebracht als zijnde promo single. Op dit nummer horen we hetzelfde geluid als tijdens ‘Be Still And Know’, maar wordt ditmaal plotsklaps afgesloten met een mosh partij die live menig gebroken schedel zal gaan veroorzaken.
Het laatste nummer wat ik graag wil aanhalen is ‘Darkness Within’. Ingetogen akoestisch gitaarspel en een prachtige tekst vullen elkaar perfect aan in de opbouw naar een alles vernietigende dertig seconden met de veel zeggende tekst ‘Music, my saviour!’. Een track waarop de frontman laat horen veel meer in zijn mars te hebben dan we gewend zijn. Mijns inziens een geweldige muzikale uitstap die zijn plaats niet misstaat op deze duistere plaat en een track die het live, dankzij zijn breekbare intensiteit, erg goed zal doen.
De overige tracks van het album volgen grotendeels de lijnen uitgezet gedurende ‘Be Still And Know’ en ‘Locust’. Bloedsnelle trash waarop stilstaan onmogelijk is, een duistere sound, de alles aan gort scheurende vocals van Robb en de melodische, clean gezongen refreinen.
Machine Head heeft met ‘Unto The Locust’ een muzikaal en technisch hoogstandje afgeleverd welke in de toekomst moeilijk zal zijn te overtreffen. Donkerder, duisterder en sneller als de voorgangers met enkele avontuurlijke uitstapjes die erg goed uitpakken. Helaas lijkt de overhand op ‘Unto The Locust’ te liggen in het melodische. Waar op de voorgangers af en toe werd uitgeweken naar dergelijke gitaar solos en –voor Machine Head maatstaven- clean gezongen refreinen zelden of slechts kort hun opwachting maakten, doemt dit scenario op ‘Unto The Locust’ naar mijn mening te vaak op. Dit is echter slechts een druppel op deze gloeiende plaat en ondergetekende kan niet wachten op 28 november aanstaande waar de heren acte de préséance zullen geven in het Klokgebouw te Eindhoven.
U zijt gewaarschuwd.
