Dit enthousiasme wordt uiteindelijk opgewekt door The Setup. Deze Belgische band is al wat langer bezig en schept meteen een band met het publiek. Het is echter allemaal dezelfde hardcore en na dertig minuten is de vaart er wel een beetje uit. Hatebreed is duidelijk te horen in hun stevige nummers, maar hier is niets verkeerd aan. De eerste stagedivers beginnen te verschijnen en een kleine moshpit ontstaat. De band is blij hier te staan vanavond en dat laten ze zien. Nieuw nummer Trapped Under The Weight maakt een verschijning en het publiek geeft een waardig applaus.
Nu is het de beurt aan Your Demise. De Engelse band is toch een niveau hoger dan de vorige bands en dit is te zien aan het level van enthousiasme dat de band inspireert. Zanger Ed McRae springt heen en weer en gebaart als een hardcore versie van Eminem terwijl hij de microfoon in de gezichten van het publiek duwt. Er ontstaat in het begin wat verwarring doordat de backdrop van Comeback Kid achter Your Demise verschijnt maar al snel wordt duidelijk dat Your Demise een individuele shine heeft die de band nog ver gaat dragen. Nummers als Scared Of The Light en Forget About Me zorgen ervoor dat de moshpits snel en hard gaan. McRae heeft er op een gegeven moment genoeg van en springt de zaal in om mensen te laten zien hoe ze moeten moshen. De microfoon gaat door het publiek heen en McRae klimt het podium zingend weer op, zonder een woord te missen. Het gevoel dat de avond nu pas gaat beginnen is niet te ontkennen.
De backdrop kan nu toch echt opgehesen worden want Comeback Kid komt eraan. Deze band is nog niet op het podium en de zaal barst los met een intensiteit die de hele avond verstopt was. Of wellicht bewaard voor de heavy hitters die er vanaf nu aankomen. De band is veel ruiger dan op CD en de stagedivers rennen met drie tegelijk over het podium om er zo snel mogelijk weer af te springen. De moshpit vooraan is complete chaos, ledematen komen boven en verdwijnen meteen weer in de zee van lichamen. De melodische hardcore die hier word gezien is van het hoogste niveau en alleen de volgende bands zouden dit kunnen overtreffen.
Iets wat Terror zeker doet. De band zorgt voor complete chaos, nóg meer stagedivers en nummers uiterst geschikt voor een zaal als deze. To Hell And Back zorgt voor een hoogtepuntje voordat You’re Caught de vaart er een beetje uit haalt. We zijn nu aangekomen dat ik moet vermelden dat het humor-element verzorgd werd door een kleine, uiterst hyperactieve stagediver. Deze jongen bleef constant volhouden en minutenlang op het podium staan voordat hij eraf werd gegooid door een roadie, wat voor een paar akelige duikmomenten zorgden. Een paar momenten verzette hij zich zelfs hevig tegen zo’n poging om hem te verwijderen. Tijdens de set van Terror is het dan de laatste keer geweest; hij werd meegenomen en backstage verwijderd. Het neemt niks weg van de pure intensiteit die Terror uit het publiek lijkt te trekken; mensen leken wel bezeten. De hele zaal ging heen en weer in gigantische moshpits en de stagedivers gingen constant het podium op en af. Optredens als deze zullen er voor zorgen dat Terror zelf legendes worden net als de volgende heren.
Madball dus. Deze band is een van de drie grote NYC hardcore bands die de stroming bekend heeft gemaakt. En dus staat de zaal helemaal vol en zijn de verwachtingen hoog. Na een opzwepende introtape stormt de band het podium op en begint meteen te doen wat de rest van de bands ook deden; moshen en spelen met zoveel mogelijk stagedivers op het podium. En hoewel Madball hun status als live-goden meer dan verdiend hebben, halen ze het niveau van Terror op een of andere manier nét niet. Af en toe is het geweldig, maar dan spelen ze een paar zwakkere nummers en houdt zanger Freddy Cricien een toespraak over de normen en waarden van hardcore en dat deze waarden altijd beschermd moeten geworden. Een stagediver die het podium op komt en iets in Freddy’s oor fluistert, wordt door de zanger omhelst en de fan vertelt het verhaal dat hij de band in 1995 al op Dynamo Open Air gezien heeft. Dit krijgt een applaus en de fan springt tijdens het volgende nummer het publiek weer in. Een aantal nummers volgen zich nog snel op en de band verdwijnt eventjes terwijl de lichten aangaan en er muziek speelt, wat veel mensen laat denken dat de avond tot een einde is gekomen. Dit is echter niet het geval en de band speelt nog furieus drie nummers met zoveel mogelijk stagedivers ooit op een podium. Zes hardcore bands op één avond is misschien teveel voor sommigen, maar de mensen in deze zaal konden er geen genoeg van krijgen. Nu is het wachten op de Rebellion Tour nummer vijf.
