Onlosmakelijk verbonden met eind jaren zeventig, begin jaren tachtig blijft Madness tot op vandaag nieuwe albums uitbrengen. Gebleven is de ska, maar weg is de scherpte van weleer. Heeft niet alleen te maken met het verstrijken van de tijd en het ouder worden van de muzikanten, maar ook met een technisch veel betere productie. Probleem is wel dat door die dichtgesmeerde productie de snedigheid moeilijk terug te vinden is. Soms zelfs compleet verdwenen, zoals in niemendalletje ‘Small World’, ‘Powder Room’ of het vlakke ‘Death Of A Rudeboy‘. Toch is “Oui Oui, Si Si, Ja Ja, Da Da” geen verloren album. Herkenbare ska zoals bijvoorbeeld in opener ‘My Girl 2’, ‘Black And Blue’, het vanuit reggae naar ska opgebouwde ‘How Can I Tell You’ en het grappige ‘Misery’. ‘Never Knew Your Name’ grijpt terug op hun eigen verleden die ook niet alleen het typische ska geluid bevatte. Een pop ballad met strijkers, met een lichte ska ondertoon. ’La Luna’ heeft een ska/ reggae ontmoet Mexico gevoel met blazers. De Madness reggae van ’Kitchen Floor’ is niet opzienbarend, maar klinkt lekker relaxed. “Oui Oui, Si Si, Ja Ja, Da Da” heeft niet (meer) dat opzienbarende van hun begindagen, maar heeft toch fijne momenten van feest. Wel zonder de echte ‘madness’ van voorheen. Ook bij de ska koningen geldt schijnbaar, wie ouder is wordt serieuzer.