Na de dood van gitarist-songwriter Robert Burås in 2007 heeft het 14 jaar geduurd voordat Madrugada komt met een nieuwe plaat. Chimes At Midnight is vooral ingetogen. De band grossiert in rustige nummers waarin het aangename timbre van zanger Sivert Høyem de hoofdrol opeist. Het eigenzinnige verleden en de flirt met verschillende muziekstromingen lijken vergeten. Wat blijft zijn nummers die liefdesliedjes lijken maar soms ook als een ode klinken aan hun verloren bandlid. De hoogtepunten zijn nummers waarin Sivert zijn gevoel wat meer uit moet schreeuwen. Luister bijvoorbeeld naar Nobody Loves You Like I Do en Call My Name. De dromerige melancholie op Ecstasy is een van de hoogtepunten van dit album. Het refereert aan de donkere tijden van weleer. De lichte toon van Empire Blues met blues en slidegitaar zorgt voor afwisseling. Met het licht bombastische You Promised To Wait For Me en rocknummer Slowly Turns The Wheel geven deze nummers dit album wat accentverschillen. Van die accentverschillen moet Chimes At Midnight het eigenlijk het meest hebben. De plaat staat verder namelijk vol met mooie rustige nummers. Die laten vooral veel ruimte aan de imposante stem van Sivert. Voor fans van het hardere werk een bittere pil om te slikken. Voor mensen die houden van ingetogen melancholie is dit een groeibriljant die tijd nodig heeft om zich te openbaren maar dan wel veel moois te bieden heeft.
Madrugada