Het vijfde album van de Duitse band Maerzfeld waarvan we meerdere leden herkennen uit de bezetting van de Rammstein tributeband Stahlzeit.
Het nieuwe album is een product van de afgelopen paar jaren, de wereld is niet meer hetzelfde als de wereld van drie jaar geleden. En ook muzikanten hebben hiervan de gevolgen ondervonden. De nummers gaan over depressie, hoop, boosheid en radeloosheid, vreugde en moed. De band bestaat uit zanger Heli Reissenweber, gitaristen Mike Sitzmann en Jochen Windisch, toetsenist Ron Huber, bassist Bernd Korber en drummer Michael Frischbier.
Alles Anders is, hoe kan het ook anders, het openingsnummer van het album. Het geeft aan waar we zijn, een nieuwe tijd, een nieuwe toekomst. Kortom, alles is anders. Met stevig gitaarwerk en een stuwende ritmesectie gaat het nummer voortvarend van start. Het refrein is pakkend en gaat live goed scoren. Ondanks zware onderwerpen zoals in Ich Bin Der Tod klinkt het toch bijna aangenaam om mee te gaan als de dood aan de deur klopt, als je jouw laatste strijd hebt gestreden. Het is de plicht van de dood om je te halen, te verlossen van je leven, van je strijden.
Ich Steige Auf is een rustig nummer, vocalen en piano voeren de boventoon, het is even een rustmoment in het bombastisch geweld van de andere nummers. Keinen Sinn maakt ruw een einde aan het rustige stuk, het is bijna het tegenovergestelde met de haast agressieve zang van Reissenweber. In het nummer Schonen Weltuntergang wordt iedereen een fijne wereldvernietiging toegewenst, een wens waar je normaal niet van gediend zou zijn. Echter de de band brengt het bombastisch en haast met plezier, en bovendien ‘Wir Haben Nicht Anders Gewillt’. Ook een titel als Plotzlich Tut Es Weh klinkt niet aanlokkelijk maar Maerzfeld komt er mee weg.
Duidelijke teksten die op een sterke manier aan de luisteraar worden voorgeschoteld. De teksten zetten je aan het denken, doen we het allemaal wel goed? De band wel, die levert een uitstekend album af.