Magic Pie – Fragments Of The 5th Element

De uit Moss (Noorwegen) afkomstige progrock band Magic Pie loopt al wat jaartjes mee. In 2006 kwam hun eerste album uit, Motions Of Desire. Niet alleen een opvallend album vanwege de uitstekende muziek, maar ook vanwege de grote Granny Smith appel die de hoes siert.
Magic Pie (genoemd naar het gelijknamige nummer van The Flower Kings) kende in haar bestaan de nodige tegenslagen. Zo verliet zanger Allen Olsen kort na het verschijnen van het tweede album Circus Of Life (2007) plotseling de band zodat men als de bliksem op zoek moest naar een vervanger. Dat werd de ervaren IJslander Eirikur Hauksson. Een persoonlijkheid die met zijn uiterlijk van een viking een stoere uitstraling heeft. Maar er lag meer rampspoed in het verschiet. Kort nadat men het derde album The Suffering Joy (2011) gereed had brandde de complete oefenruimte inclusief het volledige instrumentarium tot de bodem toe af. Het noopte de heren de release van het album ruim een jaar uit te stellen. Het vierde album King Of Day (2015) kwam en ging vrij geruisloos voorbij. Maar na vier jaar zijn de Noren terug met Fragments Of The 5th Element. In de volgende ongewijzigde bezetting: Eirikur Hauksson (zang), Eirik Hanssen (zang), Erling Henanger (toetsen, zang), Lars Petter Holstad (basgitaar, zang), Kim Stenberg (gitaar, zang) en Jan Torkild Johannessen (drums).
Bij het luisteren naar de muziek van de Noren krijg je voortdurend deja vu’s. Zo’n beetje alles wat al gemaakt is in het genre progressieve (hard)rock hoor je terug in hun muziek. Spock’s Beard, Deep Purple, Uriah Heep, Kaipa, A.C.T en uiteraard The Flower Kings komen in een bonte stoet voorbij. Maar het is te eenvoudig en onterecht om Magic Pie na-aperij te verwijten. Daarvoor is hun muziek gewoon té goed. Dat bevestigd ook het voorliggende schijfje.
Het album begint met twee stevige nummers, waarvan The Man Who Had It All het bal opent. De intro en vooral de toetsen realiseren me dat het bovenstaande rijtje met referenties aangevuld moet worden met Styx. Net als het navolgende P&C (nee, dit is geen ode aan het kledingconcern Peek & Cloppenburg) barst het nummer van breaks en tempowisselingen. Maar erg beklijven doet het allemaal niet. De magische taart smaakte mij wel eens verrassender. Het relatief korte Table For Two zorgt ook niet voor de slagroom, laat staan kers op de taart.
De vocale kwaliteiten van Eirikur Hauksson komen goed naar voren op het acht minuten durende Touched By An Angel. De eerste minuten doen me vrezen dat we hier te maken hebben met de plichtmatige ballad. Maar dan is daar Kim Stenberg! Ik ben altijd al een fan geweest van zijn frisse en scherp klinkend gitaarspel. Zijn lang uitgesponnen gitaarsolo’s zijn een genot voor het oor en tilt het nummer naar een hoger niveau. Maar op een of andere manier mist het nummer voor mij wat peper en zout.
Magic Pie zet de traditie met een epic op ieder album voort. Dat doet men hier met The Hedonist die een speelduur heeft van bijna 23 minuten. Maar ook nu moet ik bekennen dat de band betere epics heeft gemaakt. Doordat je als luisteraar in het begin wel erg veel tekst te verteren krijgt komt het nummer moeilijk op gang. Op een of andere manier ontbreekt het aan spanning. Pas halverwege spitsen mijn oren zich omdat toetsenman Erling Henanger eindelijk de ruimte krijgt om zijn kunsten te vertonen. Tot dan toe bleef zijn spel helaas op de achtergrond. Het minutenlange instrumentale proggy stuk met tevens Kim Stenberg in een hoofdrol doen smaken naar meer. Voor het eerst hoor ik hier de oude Magic Pie in volle glorie. Live kan dat sensationeel uitpakken.
Dit vijfde album van Magic Pie valt mij eerlijk gezegd wat tegen. Fragments Of The 5th Element is zeker niet hun beste album. Wellicht waren mijn verwachtingen gedurende de afgelopen vier jaar te hoog. Maar ondanks deze kritische noot op de taart blijft er een acceptabel album over die ongetwijfeld in veel jaarlijsten terecht zal komen.