Maglev – Overwrite The Sin

Overwrite The Sin is het product van Joost Maglev die al vanaf zeer jonge leeftijd gefascineerd werd door muziek bij het zien van Kate Bush. Een reden voor hem om te leren een basgitaar te bespelen. Vanaf 2002 besloot hij zelf muziek te gaan schrijven. Naast basgitaar begon hij ook te experimenteren met het spelen van gitaar, keyboards en drums. Ondertussen heeft hij het nodige in eigen beheer uitgebracht en was het in maart 2016 tijd om het eerste volledige album op de markt te brengen. Een album dat geplaatst kan worden in de progressieve hoek.
Dat blijkt zeker al bij het intro van Play The Game waarbij overeenkomsten met een band als Spock’s Beard zeker aanwezig zijn. In de refreinen verlaat Maglev het pad door met het gebruik van koorzang meer de orchestrale kant op te gaan. In de acht minuten dat het nummer duurt (een niet ongebruikelijke lengte op dit album) is er veel ruimte voor instrumentele stukken die over het algemeen binnen de sfeer van het nummer blijven, maar Maglev is zeker niet vies van onverwachte wendingen en verrassende wisselingen in zijn composities.
In het dromerige Song Of A Dead Bard is het niet verwonderlijk dat Maglev Robby Valentine bereid heeft gevonden om met zijn pianospel het nummer extra cachet te geven. Zijn stijl wijkt niet altijd af van de composities van Robby. Zeker in Judith wordt dit heel erg duidelijk. Het nummer is gestoeld op een basis van theaterrock. Psycho-circus-elementen worden afgewisseld met zwaar aangezette stukken. Zijn voorliefde voor een band als Queen of Devin Townsend steekt hij in ieder geval niet onder stoelen of banken, maar ook vergelijkingen met het geluid van het Canadese Incura mogen genoemd worden. Het is een muzikaal toneelspel dat je aangeboden wordt. De gitaarsolo in het nummer is messcherp in sterke kakafonie van geluid. Het nummer zou voor het mooie iets minder lang mogen zijn, omdat de herhaling hier (voor mij) het nummer wat afzwakt.
Maglev heeft in voorgaande nummers aangetoond dat hij uitermate goed overweg kan met zwaar geschut, maar laat in Confined horen dat minder ook heel mooi kan uitpakken. Met niet meer dan een gitaar, heldere zang en een cello weet hij je te treffen. Het past echter wel in de lijn van verwachting dat ook dit nummer zich sterk ontwikkelt in een krachtig element.
Met The Hands Of Time sluit Maglev het album af. Het is meteen het nummer met de langste speelduur. Het start met veel ruimte voor experiment. Vanuit een fraai gitaargeluid werkt Maglev naar een typisch jaren zeventig ‘refrein’. Gedurende het nummer ervaar ik toch iets vreemds aan dit nummer dat in een andere eeuw geschreven zou kunnen zijn. Ik ben absoluut niet gezegend met een absoluut gehoor, speel zelf geen instrument en heb nooit enige les in muziek gehad. Toch lijkt het of in dit nummer zowel de zang, de gitaar alswel de keyboards net buiten de toon spelen. Ik heb daar dus eigenlijk niet veel verstand van, maar moet wel concluderen dat het geheel bij mij net niet de gevoelige snaar raakt.
Maar met vier uit vijf vind ik dat Overwrite The Sin de moeite waard is van het beluisteren. Daar moet bij gezegd worden dat Robby Valentine, Sebas Honing, Scarlet Penta, Myrthe van de Weetering en Emmy van Gemert daar zeker aan toe hebben bijgedragen. Het artwork is tenslotte een mooie visuele weergave van het gehele album.
Naast het beluisteren van Overwrite The Sin is het zeker aan te bevelen om ook eens te gaan kijken op www.maglevians.nl voor meer info.