Opener Mold moet het zonder surf-elementen stellen, maar dat wordt goedgemaakt op Ostrich, dat dan weer minder grofkorrelig is. Enkel zanger Sam Pols heeft op elke track flink wat korrel op de stembanden. Hij schreeuwt zich met veel venijn door het punk-surf-anthem Streetboy en geeft zo nog een extra shot energie aan deze rockende pletwals. Punk en surf in één track? Je denkt dat het niet gekker moet worden, maar deze Magnetic Spacemen komen ermee weg. Junkyard Island begint flink retro-surf-ish om dan te schakelen tussen lazy seventies poprock en psychedelische versnellingen.
Magnetic Spacemen heeft zich op G.E.E.P. een leuke speeltuin opgezet waarin de band met veel overgave een eigen geluid neerzet. Benieuwd of er genoeg vriendjes-luisteraars gevonden worden die fan zijn van deze energieke wildebrassen.