Magoa – Animal EP

Frankrijk is niet het land waar ik mijn vakantie graag doorbreng. Sinds metal echter het exportproduct pur sang lijkt te worden, begint er wel iets te kriebelen. Begin november kwam Magao met zes nieuwe nummers op de proppen op de EP Animal. Hoewel de laatste cd van Caliban bovenaan mijn jaarlijst staat, hebben ze er met dit nieuwe product van Magoa een geduchte concurrent bij.
Vanaf de eerste tellen van A Thousand Lives ben ik overdonderd, zit ik op het puntje van mijn stoel en beweegt mijn lijf met onsamenhangende bewegingen. Het geluid van de band kan het beste vergeleken worden met een goed gemixt beslag van Caliban en Lamb Of God.  Een ongelooflijke energie-explosie knalt de boxen uit waarbij de zang van Cyd Chassagne, ondersteund door een krachtige riff, een geluidsbarrière lijkt te willen doorbreken. Titelnummer Animal is van eenzelfde kwaliteit en intensiteit. Door gedurende het nummer even stoom af te blazen en van stijl te veranderen, krijgt het nummer meer spanning. Met Enemy weet ik het zeker. Zes nummers is veel te weinig. Na een intro met alleen gitaar vallen hi-hat en basdrum/snare in om daarna als een op hol geslagen heimachine het nummer te vervolgen. Het tempo ligt wat lager in den beginne en de zang is wat zuiverder van aard. Dessalniettemin rockt het nummer van begin tot eind en zou Max Cavalera jaloers kunnen zijn op de groove en het stemgeluid op de helft van het nummer. Verrassend genoeg komt het intro in het nummer terug waarna duidelijk industriële invloeden in het nummer verwerkt worden en een tempoverandering wederom de spanning verhoogt. Enemy is zeker de moeite waard om op de website van de band te bekijken op video. React is het begin van de tweede helft. Ik heb Cyd op de hele cd nog niet zo laag horen grunten. Sharks is het kortste nummer van de EP en neigt wat garagerockinvloeden te herbergen. Met The Grid zijn we alweer bij het laatste nummer beland. Het einde is helaas in zicht. Naast de varieteit in uptempo en zware groove gebruikt Magoa hier wat onregelmatige ritmes. Na bijna drieënhalve minuut sterft de muziek langzaam weg en blijf ik achter in stilte.
Nog nooit deed de stilte me zo terug verlangen naar het pompende, opzwepende en krachtige geluid van deze metalexplosie uit Frankrijk. En als een Animal ijsbeer ik rusteloos terug naar de cdspeler.