Magoa – Topsy Turvydom

Met de EP Animal maakte het Franse Magoa een jaar geleden het beest al in me wakker. Ik ga in de recensie toen al aan dat zes nummers veel te weinig was. Nu is er het vervolg in tien nummers. Het valt me allesbehalve tegen. In het interview dat ik had met zanger Cyd gaf hij al aan dat hij niet wars is van andere invloeden en dat is gedeeltelijk te horen op Topsy Turvydom.
De cd start met Ailleurs dat, bij uitzondering, bijna zeven minuten blijkt te duren. Magoa gaat echter meteen grof van start met een beukende drum en jengelende gitaren. De stem van Cyd klinkt ook op Topsy Turvydom nog altijd diep, rasperig en goed zwaar. De groove is opzwepend. Precies zoals ik het graag hoor bij Magoa. Ze hebben echter ook de moed om binnen het nummer plotseling de vaart uit het nummer te halen en een meerstemmig zangstuk neer te zetten dat zich uiteindelijk weer opbouwt tot de heavy groove. Het zou me niets verbazen wanneer de heren bij het schrijven van Ailleurs de muziek van Caliban in het achterhoofd hadden zitten. Het nummer Betraying Grace gaat verder waar Ailleurs is gestopt. Metalcore in de zuiverste vorm met een uitstekende balans tussen de grunt en de clean vocals waarbij de ritmesectie een gigantische basis vormt voor de vaart van het nummer. Met Broken Record neemt Magoa een klein uitstapje naar de rap-/dubstephoek. Deze elementen zijn verwerkt in de multi-high-energy atmosfeer van het nummer. Gitaristen Vincent Alvarez en David Teixeira stuwen  met hun gitaarriffs en subtiele elementen het nummer voort. Binnen het karakteristieke geluid van de band gaan ze bij Eat You Alive leentjebuur spelen bij de southern rock. Beetje de sfeer van Hellyeah. Een zware groove, zang die nadrukkelijk naar voren komt, terwijl het instrumentarium even op een lager pitje wordt gezet. Het onregelmatige drumgeluid en de riffs aan het eind van het nummers zijn werkelijk interessant. Met Estamos Locos en Forgotten Saints zijn we weer in het midden en neemt de band me weer mee naar het ADHD niveau waarbij een band als Lamb Of God zeker tot een invloed moet zijn geweest. Kan het dan nog heftiger. Bij Magoa wel. Max Bet is ontzettend snel en bruut. De afwisseling in tempo zorgt voor een bepaalde spanning die gewoon ontladen moet worden. Twee bijzondere nummers vinden we aan het eind van de cd. De titel Party Time geeft al een beetje richting aan het gevoel dat het nummer achterlaat. Lekker raggen op de gitaren, een lekker refreintje daar bovenop en de harde versie van Papa Roach stormt je huiskamer in. Slotnummer Wall Of The Damned is geen fuifnummer, maar is een soort samensmelting van alle elementen die de revue zijn gepasseerd op de cd.
Evenals de EP Animal is ook Topsy Turvydom goed voor een flinke portie adrenaline en mag Magoa trots zijn op het resultaat. Gebruik makend van diverse uitstapjes, elementen van buitenaf, weten de heren wederom een ijzersterke cd op de markt te brengen die wel opgepikt moet gaan worden door menig concert-/festivalpromotor, want daar zijn ze klaar voor en dat verdienen ze. Helemaal Topsy die cd.