Het Australische Make Them Suffer brengt dit jaar haar vijfde album uit, eenvoudigweg getiteld Make Them Suffer. Een ware selftitled dus. Deze band uit ‘Down Under’ heeft in de loop der jaren een indrukwekkend transformatiepad bewandeld: van het symfonische deathcore van debuutalbum Neverbloom tot het metalcore-georiënteerde How To Survive A Funeral. Het is dus altijd afwachten wat we deze keer voorgeschoteld krijgen.
Na vier en een half jaar wachten, presenteren Sean Harmanis en consorten veertig minuten aan nieuwe muziek. Ofja, de eerste single Doomswitch is al twee jaar oud en eigenlijk is het halve album al door middel van singles verschenen, maar dat doet geen afbreuk aan het geheel. Toen ik deze zomer nummers als Epitaph en Ghost Of Me live hoorde, was het voor mij duidelijk dat deze plaat bol zou staan van kwaliteit. De energieke optredens op Graspop en Jera On Air maakten mij alleen maar een grotere fan.
Maar zijn die verwachtingen terecht? De sierlijke intro The Warning biedt een nieuwsgierige opbouw en vanaf de eerste klanken van Weaponized wordt het duidelijk; Make Them Suffer blijft trouw aan de stijl van het vorige epistel en laat dat nou net mijn favoriet zijn. Zware, vervormde riffs, veelzijdige zang en een hoog headbanggehalte leggen de basis voor deze plaat. Waar Booka Nile op het vorige album vocaal wat op de achtergrond bleef, brengt haar opvolgster Alex Reade op deze plaat gelukkig een veel prominentere bijdrage. Haar zang mengt zich perfect met de schreeuwende vocalen van frontman Sean.
De band levert een strak geproduceerde plaat af, vol groovy ritmes en subtiele elektronische elementen, maar bovenal klinkt het album veelzijdig. Oscillator doet denken aan de klanken van Wage War, terwijl de djenty riffs associaties oproepen met Oceans Ate Alaska en Erra. Toch doen vergelijkingen de band tekort, want Make Them Suffer behoudt een eigenzinnigheid, waarbij de riffs progressiever klinken en de zang het volledige vocale palet benutten.
De stevige openingsriff van Mana God en de deathcore-achtige breakdowns zijn het absolute hoogtepunt van deze plaat. Hierin laat Alex bovendien zien dat ze ook harsh overtuigend uit de verf komt. Naast de agressieve passages laat Make Them Suffer ook horen dat ze duistere muzikale sferen moeiteloos kunnen combineren met aanstekelijke refreinen, wat Epitaph tot een uitstekende toevoeging aan het live-repertoire maakt.
Melodische metalcore is de band niet vreemd; op Venusian Blues worden snijdende drums gecombineerd met melodische, technisch sterke gitaarpartijen, waarbij de pinched harmonics virtuositeit herbergen. De chaotische vocalen en drums op The Ghost Of Me zorgen ervoor dat de toehoorder uit zijn stoel wordt geblazen. In dit nummer vloeien de stemmen van Sean, Nick en Alex naadloos in elkaar over, wat culmineert in een emotioneel slot.
Het afsluitende Small Town Syndrome (niet te verwarren met Smalltown Boy van Bronski Beat) fungeert als een samenvatting van het album. Met melodieuze gitaarpartijen, afwisselende zangstijlen en subtiele toetsen wordt alles uit de kast gehaald om in stijl af te sluiten.
Make Them Suffer blijft de trouw aan de eerder ingenomen stijl, maar weet wel te experimenteren om zo een boeiende speler in het genre te blijven. Sterker nog, deze langspeler is een titelkandidaat voor album of the year. Later deze maand treden ze op in Melkweg samen met Bury Tomorrow, Thornhill en As Everything Unfolds. Een show waar ik in ieder geval zeker bij zal zijn!