Malacoda – Restless Dreams

Hoe gek kun je zijn van een videospelletje? Nogal, zou ik zo zeggen wanneer ik Malocoda mag geloven. Naar aanleiding van het spel Silent Hill 2 besloot de Canadese band een heel album te wijden aan het spel waarin een man een brief krijgt van zijn overladen vrouw om haar te ontmoeten. En dat allemaal met de achtergrond van een mistige stad.
Wat zijn uitwerking krijgt in The Fog O Memory om vervolgens het verhaal te starten met I Got A Letter. Een compositie die vanuit een donker rockkarakter is neergezet en enigszins ‘spooky’ eindigt. Het Wrapped In Laments is wat steviger van karakter, maar in de basis is het geluid van Malacoda duidelijk aanwezig. De zang is ingetogen en donker. Zeker door de wat lijzige zangmelodie ontstaat er een leuk contrast met de aanhoudende gitaarmelodie.
In Static is een instrumentaal, sferisch bruggetje naar Knives dat weer wat donkerder klinkt. Een langzaam en aanwezig drumgeluid wordt bijgestaan door een ‘huilende’ gitaar terwijl de zang afwisselend langzaam en onheilspellend de toon zet. Ergens in de mist is een glimp van Muse te ontdekken. Met Mannequin Heart wordt het verhaal voortgezet, maar ik merk dat het er overal wat uit eenzelfde vaatje wordt getapt en hoewel het allemaal vrij solide klinkt, neigt het wat naar oppervlakkigheid. Gelukkig heeft de band er een fijne gitaarsolo ingestopt wat het geheel wat aantrekkelijker maakt.
Terwijl de inkt nog nat is, lijkt Restless Dreams toch ineens een andere wending te krijgen met Youth Is Innocence door een gangbare riff bij de start. Een riff die regelmatig terug komt, maar het tij toch niet helemaal kan keren.
Het album zet zich daarop voort. Doppleganger is vrij rustig en heeft een dubbellaags stemgeluid met iets van een drumcomputer op de achtergrond en enkele gitaarakkoorden doorheen de compositie. Halverwege krijgt het geheel nog een fikse oppepper door een strakke riff en opzwepend drumgeweld en evolueert het geluid zich naar een gangbaar en lekker stuk muziek om over te gaan in weer een sferisch en luguber intermezzo wat ergens naartoe werkt, maar krijgt niet het verwachte vervolg in The Labyrinth Within.
In Dominance komt er iets van kracht en gevoel naar boven en ook in de afsluiter Our Special Place gaat de deksel even van de pan.
Misschien kan Restless Dreams je wat meer aanspreken wanneer je het genoemde spel ook daadwerkelijk kent. Ik ken het niet en Restless Dreams kabbelt bij mij ook een beetje voort zonder dat Malacoda echt aanspreekt. Bijna nergens op het album word ik eigenlijk getroffen door een sterk stuk rockmuziek en dat is wel jammer. Technisch gezien mag Malacoda er zeker zijn, maar het gevoel blijft gewoon uit.