Het is een verhaal dat we – in een aantal varianten uiteraard – wel vaker zullen vertellen de komende tijd: de Belgische deathmetalband stelde vorige vrijdag niet één maar meteen twee EP’s voor aan het publiek. Om dat feestje nog leuker te maken, mochten nog vier andere bands aanschuiven op het podium van Tsas in Harelbeke. De avond werd een brok rauwe, beukende agressie, met ook een vreemde eend in de bijt.
De avond zou gaan starten om 18.30 u, wat wel heel vroeg leek voor een vrijdagavond. Sartramus had al uitgebreid gesoundcheckt, de zaal was al aardig volgelopen en toch begon de avond met een half uurtje vertraging. Het lag ook niet aan de gespannen zenuwen bij de band. Ondanks dat dit de allereerste Sartramus-show ooit was, was het vijftal opvallend ontspannen. Ze hebben dan ook bakken ervaring in vorige bands en dit Sartramus-verhaal is er een waarin alles kan, maar niets echt moet. De band heeft nog maar twee (vooral digitale) singles uit (Grand Utopia en Sudden Fear) en die werden in de setlist vergezeld van de instrumentale introtrack Eclipse, de tracks Rivers Of Blood en Cult Of Depravity en de At The Gates-cover Forever Blind. Met die laatste weet u meteen welke richting Sartramus uitgaat: Gothenburg/melodeath. Je kan niet zeggen dat Sartramus op dat eerste concert al meteen als een geoliede machine klonk, maar als je het gegeven van een allereerste show optelt bij de muzikaal-technische ambitie van de composities, mag je stellen dat deze band heel wat potentieel heeft. Zanger Pieter is een podiumbeest en houdt de aandacht van het publiek bij zich. Als bij de volgende shows de muzikanten wat minder naar hun snaren staren en wat vaker naar het publiek, dan komt het helemaal goed met Sartramus.
Winter’s Wrath was nog niet eerder op de Rockportaal-radar verschenen, hoewel deze jonge band al een paar leuke tracks uitbracht en een paar leuke supports wist te versieren (van o.a. Exoto). Winter’s Wrath brengt ook melodieuze death, maar misschien omdat de gemiddelde leeftijd een stuk jonger ligt dan bij Sartramus, hebben ze Amon Amarth als lichtend voorbeeld genomen. Ze hebben in hun songs ook dat gejaagde van Amon Amarth en in de lyrics is het al Odin en andere symboliek van de vikings en het Noordse godenrijk wat te klok slaat. Vooral als de gitaristen en bassist er een koortje bij zingen, weet deze band vol te overtuigen. Zanger Jarne beschikt over een moordstrot, maar inzake podiumprésence en al zeker in zijn bindteksten kan hij nog wat winst boeken. Een melodeathband met het viking-thema is op wereldschaal misschien niet superorigineel, in het metallandschap van de Lage Landen zijn er niet veel die zo’n gedurfde keuze willen maken en er vol voor gaan. Geef deze jongelui nog wat tijd en ruimte om te groeien. Winter’s Wrath sloot zijn set in Harelbeke af met – hoe kan het ook anders – een cover van Amon Amarth: Fafner’s Gold.
Voor Malfested, de gastheren van de avond, waren in Harelbeke nog maar aan hun tweede concert ooit bezig. Deze oldschool deathmetalband werd opgericht in het coronajaar 2020 en datzelfde jaar nog verscheen hun eerste EP, Shallow Graves. Die EP heeft nooit een echte releaseshow gekregen en dat werd meer dan goedgemaakt met deze releaseshow voor Unethical Creations. Het gekke is eigenlijk dat de oudste EP integraal en in de albumvolgorde gespeeld werd, terwijl van de nieuwe – waar het eigenlijk over zou moeten gaan – slechts drie van de vijf tracks op de setlist stonden. Misschien hebben ze de tracks van Shallow Graves gewoon veel vaker gerepeteerd en dus beter in de vingers dan die van Unethical Creations, dat kan ook. Een relatief jonge band dus, maar dat ze zo goed en strak op elkaar ingespeeld zijn, heeft er misschien mee te maken dat drie van de vijf bandleden samenspelen in de metalcoreband Red Dawn Rising. Bij Malfested stond het meeste publiek van deze avond en het werd een feestje waarbij het zweet van de muur droop. Vooral zanger Arne sloofde zich uit en hij had het publiek meteen op zijn hand zodra hij zijn shirt uittrok. Deze oldschooldeath klinkt live hondsbrutaal en ‘in your face’ en fans van Deicide en Bloodbath zouden dit weten te smaken.
De vreemde eend in de bijt was Cathubodua. De enige band die avond die niet uit de provincie West-Vlaanderen kwam en de enige die een violist meehad. Met hun epic symphonic metal pasten ze ook niet meteen in het death-plaatje dat Malfested en label Necktwister uitgetekend hadden. Deze band zoekt nog een nieuwe tweede gitarist(e) en werd in Harelbeke uit de nood geholpen door Céline Mazay van BleedSkin. Cathubodua werkt inmiddels aan nieuwe composities voor een volgend album, maar in Harelbeke draaide de hele set nog rond Continuum uit 2019. Hoewel het geen makkelijk publiek was, wist de band van frontvrouw Sara moeiteloos te overtuigen. We hoorden strakke versies van My Way To Glory en Hero Of Ages en Cathubodua werd voor al dat harde werk beloond met een toegift.
De headliner van de avond was Dudsekop, de nieuwe band van Josh Fury van Congress, Liar en King Hiss. Blackmetal met thrash-invloeden en lyrics in het West-Vlaams dialect. Op het eerste album werden de rollen netjes verdeeld: Josh deed de cleane vocalen en voor al het andere werden verschillende zangers opgetrommeld. Live is de oplossing dat Josh vocaal bijstand krijgt van Bjorn Bossu van Darqo. Live zijn de cleane vocalen overigens minder prominent aanwezig dan bij de opnames en in de hechtheid waarmee de band samenspeelt vermoed je nooit dat dit enkele maanden nog een project van één of twee mensen was. In Harelbeke bracht Dudsekop zowat het hele debuutalbum en minstens twee nieuwe tracks (Corbiaar (lijkwagen) en Plukkevort (voorbij plukrijp) ). Oprichter Josh geeft in interviews aan dat hij voor Dudsekop niet zo hard bezig is met het imago van de band. Dat is misschien net één van de nadelen van de band: je hoort een blackmetalband, maar live ‘ziet’ de band er niet uit als een blackmetalband. Wiegedood komt daar mee weg, maar bij Dudsekop is het een twijfelgeval. Omdat ze in de lyrics vaak wel heel dicht op de klassieke black-thema’s zitten (dood, lijden, …). Voor blackmetalpuristen is Dudsekop misschien twee bruggen te ver, maar wat een leuke band is dit live.