Toen mijn oog op de cdhoes viel, was ik al uiterst nieuwsgierig. Het artwork is namelijk van grootse kwaliteit. Dat had zijn weerslag op mijn nieuwsgierigheid naar de muziek. Negen nummers kent het schijfje en wordt gecategoriseerd als progessive deathmetal. Daar is niets teveel aan gezegd. Malicious Dream weet deathmetal te spelen met uiterst progressieve accenten. Bijkomend detail is, dat niemand minder dan Dan Swäno het mixen en masteren voor zijn rekening heeft genomen. In Emperical Blindness komt de combinatie al treffend naar voren en ook Serendipity volgt hierin. Het prachtige intro met akoestische gitaar bouwt zich op om over te gaan in een deathmetalrimte, waarbij de grunt invalt en het tempo langzaam maar zeker opgebouwd wordt. Wanneer de clean vocals in melodielijn invallen, krijgt het nummer een nieuwe dimensie en stijgt overal boven uit om na enige tijd weder terug te keren naar het akoestische tussenstuk. Dit mondt uit in een stuk muziek dat qua sfeer weer raakvlakken kent met het geluid dat Ayreon soms neer weet te zetten. De zang is sferisch/hees en wordt bijgestaan door drum en gitaar om terug te keren naar de herkenbare clean vocals. Acht minuten kunnen zo snel voorbij zijn. Malicious Dream heeft ervoor gekozen om niet alleen uit het deathmetalvaatje te tappen. Look Back is het eerste ‘tussennummer’. Het geluid is fragiel, de sfeer is melancholisch. De zang is sereen en zelfs breekbaar te noemen. Met Discordance wordt de melancholie bruut weggeblazen, hoewel het melancholische ook verwerkt zit in dit nummer. Na Mind’s Projection komen we bij Asynchrony. Het geluid is zwaar, heftig ondertussen (wederom) onderbroken door een rustig stuk vocaal met heerlijk gevoelige gitaarsolo om terug te vallen op de muur van geluid. Het nummer loopt rustig over in de tweede ‘oase’ in het muziekgeweld: Capturing The Silence. Een rustplaats om weer op krachten te komen en ons op te maken voor de slotfase van de cd. In Mourning is het voorlaatste nummer en bouwt zich geleidelijk op. De opbouw wordt mede veroorzaakt door de zanglijn. Deze heeft iets psychedelisch over zich dat in de jaren zeventig bijna gemeengoed was. Leaving…. is het instrumentale slotstuk van dit schitterende product. Geen stuk waarbij de aandacht ligt op de afzonderlijke instrumentaria in de band, maar een waardige epiloog voor Soil.
2012 eindigt op deze manier enerzijds met het schaamrood op de kaken dat ik toch werkelijk deze cd niet langs heb zien komen, anderzijds met enorme blijdschap dat ik op de valreep Malicious Dreams heb mogen kennen en ze in 2013 kan blijven volgen om van hun muziek te blijven genieten. Het is echter werkelijk ondenkbaar dat deze band nog geen platendeal heeft kunnen tekenen.