De songs van Mantra zijn, zoals de bandnaam al laat vermoeden, doorspekt met veel repetitieve elementen, maar dan aangevuld met heel wat subtiele muzikaal-technische hoogstandjes, met een complexiteit die je soms ook in jazz vindt.
In hun songs op Laniakea, hun tweede album en opnieuw verschenen bij Finisterian Dead End, schuiven deze Fransen telkens na een paar tellen op naar een volgend ritme om de luisteraar aan vast te binden. Ze zijn bezwerend en hypnotiserend, maar nooit slaapverwekkend.
Het enige wat een doorbraak van Mantra buiten Frankrijk nog in de weg staat, is misschien de stem van zanger Pierre Junod. Een beetje James Hetfield met keelpijn, maar het stoort niet echt. Vermoedelijk hebben ze wellicht zelf al een swot-analyse gemaakt en is het daarom dat er op de acht songs van Laniaekea twee gastzangers opduiken. Vooral Bertrand Noël van Grorr krijgt een welgekomen gastrol. Ook Florian Riault van Red Dawn mag als gitarist een gastbijdrage leveren.
De hoogtepunten van Mantra op Laniakea zijn zonder meer Inner Cycle en Visions In The Cave. Ook titeltrack Laniakea en Marcasite zijn pareltjes. Afsluiter Dead Sun neemt met bijna dertien minuten toch net iets te veel tijd om te blijven boeien, maar je merkt wel dat er met veel overgave en talent gemusiceerd wordt.
Mantra is een ontdekking voor de liefhebbers van complexe prog-metal. Ze verdienen zeker een kans op een podium in Nederland.
https://www.youtube.com/watch?time_continue=11&v=CUzxYz21yPc