Manu Armata – All I Have (EP)

Manu Armata timmert aardig aan de weg. De laatste periode lanceert de band regelmatig nieuw werk. Tussen de EP From Your Heart In Your Face in 2012, het album Surpass The Master in 2014 en de derde EP All I Have zit steeds twee jaar. Volgens de band is hun muziek voornamelijk gestoeld op metalcore maar de term thrashcore is misschien langzamerhand beter van toepassing op de muziek van Manu Armata, want deze band uit het hoge noorden van Nederland speelt ook op de derde EP All I Have metalcore in een stevig thrashjasje. En dat doen ze al jaren op een uitstekend niveau.
De EP telt zes nummers in elf minuten. Dat lijkt ondertussen het handelsmerk te zijn geworden van Manu Armata en het verbaast me eigenlijk dat de band nog een geen volledig album heeft opgenomen. Binnen de metalcore van de band klinkt er een beetje Slayer door en moet ik denken aan Hit The Lights van Metallica.
Keep Breathing is, zoals alle nummers, voorbij voordat je er erg in hebt, maar laat je verbijsterd achter bij de laatste tonen. Gitarist Easy E rifft in een nietsontziende continuïteit de bijna twee minuten vol terwijl zanger DoubleyouD zijn stembanden tot het uiterst teistert.
Mind Set heeft eenzelfde karakter als Keep Breathing. Het is snel, biedt wel variatie in het tempo en het lukt de band om er een soort refrein in te stoppen. Hoewel Free Spirit in eerste instantie een ander geluid laat horen, schakelt Manu Armata al snel over naar het bekende geluid. Naar het einde toe is eenheid het toverwoord. Opvallend is, net als op voorganger From The Heart In Your Face dat de subtiele afwijkingen in het totale geluid ervoor zorgen dat ook All I Have je meeneemt op de snelle thrashcoretrip zonder dat je het zat wordt.
Het artwork behorende bij de laatste twee EP’s past uitstekend bij het geluid van Manu Armata. Krachtig, agressief en trefzeker.
Dat met deze Friezen niet te spotten valt, moge duidelijk zijn. Menig groot leider in de geschiedenis heeft zijn lansen gebroken op dit krachtige volk en ook muzikaal mag de concurrentie argwanend toekijken en horen hoe Manu Armata elf minuten alle aandacht weet te vestigen op zichzelf.