Zeal & Ardor is een vrij unieke band in het metal genre. Hun avant-garde metal spreekt zowel liefhebbers van prog, black metal als jazz aan. Met het nieuwe, eind Augustus verschijnende album, Greif, slaan ze weer een nieuwe richting in. Ik spreek met Manuel Gagneux, oprichter, songschrijver en brein achter de band over deze nieuwe richting.
Het valt duidelijk op dat op het nieuwe album er nog veel meer verschillende muzikale invloeden te horen zijn dan op eerdere albums. Zo hoor ik wat invloeden terug van stoner in de zin van Queens of the Stone Age en zelfs wat nu metal. Waar komt dat vandaan?
Eerder hadden we onze stijl zodanig afgebakend dat het moeilijk was om al onze invloeden te kunnen laten horen. De regels waren bepaald, we hadden die slavenliederen in een black metal wereld. Ik bedacht me echter dat, als we nog een plaat zouden uitbrengen in die stijl, we voor eeuwig die band zouden zijn. En die albums hebben we intussen gemaakt, dus waarom nu niet eens wat anders doen?
Heeft deze plaat überhaupt nog iets van dat originele thema? De wereld van slaven die zich via Satanisme keren tegen meesters?
Deze plaat is meer een spin-off. Gewoon iets anders wat we wilden doen. In een ideale wereld zouden we al onze invloeden kwijt kunnen op een plaat. Daar werken we naar toe. Ik heb het thema niet helemaal laten vallen, maar ik denk dat het goed is om een beetje plaats te maken voor andere ideeën. Deze plaat is een beetje persoonlijker dan de andere platen. De scope is wat kleiner. Maar zie de nieuwe plaat als een bord tapas. Je hebt verschillende smaken op één bord en je kunt er van nemen wat je lekker vindt.
Toen we elkaar de vorige keer spraken vertelde je dat je bezig was met een stripboek over de wereld van je platen. Hoe vordert dat?
Ik ben er nog steeds druk mee bezig. Ik wil dat het echt heel goed is. Dus dat wil ook zeggen dat er veel werk in gaat zitten helaas. Ik ga denk ik wel heel trots zijn als het klaar is, maar er gaat nog veel tijd in zitten ook. Het is echt wel meer werk dan gedacht. Dus we zullen nog even geduld moeten hebben tot het klaar is.
Je schreef altijd alle nummers in je eentje. Nu je meer gewend bent aan je live band, hebben zij ook een invloed gekregen als het gaat om het schrijven?
Ik schrijf nog steeds alle nummers alleen, maar wel met de band in gedachten. Dus wanneer ik de drums programmeer, doe ik dat wel met mijn drummer Marco in gedachten. Ik probeer er elementen in te verwerken waar ik van weet dat mijn band het leuk zal vinden ze te spelen. Dus in die zin beïnvloeden ze mijn nummers wel.
Wat vind je het leukste? Nummers schrijven, opnemen of live spelen?
Vroeger zonder meer nummers schrijven omdat je uit het niets iets creëert. Maar ik vind het leuk om met mijn band live te spelen en te zien hoe mensen reageren op onze muziek. Dus het is een keuze tussen die twee. Muziek opnemen is minder interessant. De nummers bestaan tenslotte al. Dat voelt gewoon een beetje meer als werk.
Was het een lang opnameproces voor dit album?
Nee, dat valt wel me. We hebben er een maand of twee over gedaan. Ik weet niet zeker of dat nu echt lang of kort is, maar het voelde in ieder geval voor mij als kort. Vaak stem je de opnametijd af op de beschikbare studiotijd natuurlijk. Maar ons bandlid, zanger Marc heeft een eigen studio. Dus we hebben niet die druk van oei, het kost ons $1,000 per dag om op te nemen. Het is gewoon een kwestie van in zijn studio zijn, zijn koffie jatten en muziek maken.
Heeft dat niet het risico in zich dat je maar aan het werk blijft in de studio uit perfectionisme?
Ik ben het tegenovergestelde van een perfectionist als het om opnemen gaat. Ik heb het geluk dat de mensen om me heen dat wel zijn. Ik heb de neiging het snel op de plaat te willen zetten en dan krijg ik de feedback dat het niet goed was en doen we het opnieuw. Dat is een mooie balans.
Wat vind je het mooiste aan artiest zijn?
Er zit een zelfzuchtig element aan omdat mijn leven is gebaseerd op wat andere mensen van mijn werk vinden. Maar dat is ook wel mooi. Gelukkig woon ik ook in Zwitserland, waar grote sterren naar toe verhuizen omdat het ons geen reet interesseert wie iemand is omdat we te verlegen zijn. En ik ben natuurlijk een metal artiest, geen Taylor Swift dus ik kan nog gewoon naar de supermarket zonder herkend te worden.
Als laatste, van de ene stripliefhebber tot de andere… Heb je nog leestips?
Heb je Gideon Falls al gelezen? Die is heel erg goed, geweldig getekend. Het is moeilijk uit te leggen waar die strip over gaat, maar het gaat over een parallel universum. Je moet het gewoon eens lezen.