Maple Paper blinkt op dit album uit in trage, dromerige progrock, met spaarzame uitbarstingen van psychedelische rock. Noise of fuzz komt er nauwelijks aan te pas. De bandopstelling is basic: bas, drum en gitaar, en ze zingen alledrie. Wie vooraf al referenties wil, moet het doen met het latere werk van Pink Floyd en Tame Impala. Zelf hebben ze het ook over Faust en Kruangbin, maar dat zijn niet de namen die bij mij spontaan opduiken.
Albumopener Why Do People Feel Lonely? is meteen ook de beste en meest catchy track van het album. Met de hoofdvocalen van drumster Audrey en gitarist Adam die zijn gitaargeluid zo vervormt dat het op een synth lijkt (of er kwam echt een synth aan te pas, dat kan ook). Het is moeilijk te duiden in woorden, maar voor zover progrock sexy kan zijn, is deze Why Do People Feel Lonely? een sexy progrock-track.
Wings heeft gelukkig niets te maken met de band van Paul McCartney maar wel met Pink Floyd. Op deze track klinkt Maple Paper alsof ze wat dromerig in de ruimte hangen te zweven. Dat effect wordt nog versterkt door de harmonische dubbelzang. Van de zacht zoemende synth (of tot synth vervormde gitaar, wie zal het zeggen) evolueert deze track naar een zonovergoten piano. We worden zacht uit de droom gehaald met een onheilspellende gitaarsolo. Mooi.
Enough! heeft een heel getrapte opbouw. Het nummer begint met een lang instrumentaal stuk, waarna de hoofdrol overgenomen wordt door een desertblues-riff zoals van Bombino. Het volgende hoofdstuk wordt aangekondigd door wat soundscapes en dan gaat het van een akoestische naar een elektrische gitaar. De noise op het einde lijkt een makkelijke oplossing om aan zo’n elaborate nummer van meer dan 10 minuten toch een aanvaardbaar einde te proberen breien. Een strenge externe producer zou op dit punt misschien ingegrepen hebben.
Op titeltrack Clouds Are Falling hoor ik vaag referenties naar andere Belgische bands als Cuberdon en Colour, maar in vergelijking met die bands is Maple Paper net iets minder rock en iets meer prog en zelfs meer jazzy bij momenten. Ook deze song heeft een heel geduldige opbouw. Op de eerste uitbarsting is het ruim 7 minuten wachten.
Yellow River start met het geluid van een naald die op een draaiende vinylplaat gelegd wordt. Niet super-origineel, maar we snappen wel wat de band bedoelt. Ook hier weer veel Pink Floyd-achtige elementen en geluidseffectjes die voor extra psychedelische inbreng moeten zorgen. De outro is een zacht-klaterende waterval. Origineler dan de pick up-naald, maar nu ook weer geen ‘gouden’ vondst.
Zoals veel bands probeert Maple Paper met muziek een eigen universum te bouwen en dit trio lijkt daar goed in te lukken. Ze doen meer dan het willen evenaren van hun idolen en gaan zonder oogkleppen aan de slag met de erfenis van de dinosaurussen uit de progrock.