In 2011 werd Marc Hudson de zanger van Britse power metal band DragonForce. Starbound Stories is zijn eerste solo album. Eerlijk gezegd was ik tot een jaar geleden niet echt bekend met DragonForce. Veel verder dan Helloween, Blind Guardian en Hamerfall kwam ik (nog) niet met powermetal. Totdat een vriend van me het album Reaching Into Infinity van me kreeg voor zijn verjaardag. DragonForce was toen al best een tijd zijn favoriete band en hij liet me de LPs die hij van de band had horen. Die bevielen wel. Toen Marc’s solo album werd aangekondigd, werd ik toch nieuwsgierig.
Album opener, As the Twilight met the Sea, gaat mooi over in het tweede nummer, Freedom Heart. Waar dit instrumentale stuk mij wel aanspreekt en voor een goede opener maakt, doet Freedom Heart me eigenlijk niks. Het tweede nummer klinkt alsof het afkomstig is van een Japanse race game, waar de album opener juist een mooie opbouw heeft en van een zweverig geluid naar steeds epischer gaat. Dracula XI bevalt me dan wel weer erg goed. De vocalen en instrumentalen klinken niet zo overdreven vrolijk en snel en zijn juist wat steviger. Vooral het gitaarwerk springt er mooi uit.
Een van de hoogtepunten is Stars. Hudson’s vocalen klinken erg fijn in combinatie met de instrumenten. Ook hier zit de opbouw van het nummer goed in elkaar. Helaas doet The Siren me enigszins aan Freedom Heart denken. Weliswaar bevalt het me nummer veel beter dan Freedom Heart, toch doet het me niet zoveel als Dracula XI en het prachtige Stars. Astralive is dan wel weer erg fijn. Met snel en strak gitaarwerk om het nummer te openen knalt het nummer door de speakers. De lyrics zijn misschien niet zo sterk als andere nummers op het album, het ritme en tempo in combinatie met de energie van de band maken dit meer dan goed. Let wel op! Dit nummer zou naast headbangen ook boze buren kunnen veroorzaken, dit hoor je op vol volume te draaien.
Bij het woord Swansong moet ik altijd aan het label van Led Zeppelin denken. In dit geval betekend het een fijn nummer, in de stijl van Stars. Erg mooi, met fijn keyboard werk van Shaz D. Beide muzikanten vullen elkaar goed aan en lijken op elkaar in te spelen. Dit maakt het een mooi geheel wat versterkt wordt door Rich Smith op drums en fijn bass / gitaarwerk van Frédéric Leclercq. Wederom een hoogtepunt.
Met een naam als Call of the Martyrs verwacht ik wel een episch nummer van minimaal 8 minuten. Dat is exact wat we krijgen. De tekst is goed, de vocalen klinken fijn en wederom vullen de instrumenten de zang enorm goed aan. Dit nummer zit enorm goed in elkaar en is, ik zeg het gewoon, het hoogtepunt van het album. De 8 minuten vlogen voorbij. Srarbound Stories valt na zo’n fijn nummer best tegen. Zeker geen verkeerd nummer, al zie ik het niet direct als een hoogtepunt. Wellicht dat het aan het ijzersterke Call of the Martyrs ligt, dat daardoor de verwachtingen ineens enorm hoog zijn geworden. Misschien had Call of the Martyrs het beter gedaan als fenomenale afsluiter van het album.
De afsluiter is overigens niet het titelnummer, het album sluit af met One More Sight of the Sun for You. Volgens mij wordt het nummer deels in het Japans gezongen, echter spreek ik enkel Engels en Nederlands, dus echt zeker weet ik het niet. Een prima afsluiter.
Dit is een prima album, wat het op momenten zeker bij het niveau van DragonForce haalt (en bij een aantal nummers zelfs mijn voorkeur heeft). Naast een aantal nummers die me niet echt wisten te boeien, bevat dit album meer hoogtepunten dan dieptepunten en is het een fijne release van een topzanger. Ik ben benieuwd wat de toekomst brengt. Volgt er nog een solo album of is het volgende project een nieuw DragonForce album?