MARCH vind ik persoonlijk één van de beste nieuwere punkrock bands van eigen bodem. Jammer genoeg lijkt hun succes groter bij onze Oosterburen dan bij ons. En dat terwijl hun live shows altijd vol energie zitten, zelfs als het een seated show betreft.
Vanaf de eerste schreeuw op Tell You’re Kids We’ll Be Allright wordt de toon gezet. Dit is het meest rock ‘n’ roll MARCH album ooit. Ze waren nooit vies van een kleine garagerock injectie in hun punkrock, maar hier is die invloed groter dan ooit.
Ook op dit album waart de geest van Joan Jett en Brody Dalle (Distillers) rond in die geweldige rauwe stem van gitarist/vocalist Fleur. Een beetje Blondie horen we ook, namelijk in het begin van het wat meer poppy Valley wat me wat doet denken aan hun One Way Or Another.
Enkele hoogtepunten nog… Het lekker opbouwende, scheurende Heart Undressed met een heerlijk baslijntje. De fijne stop-start riff van Vultures en het verrassende bijna heavy metal geluid van een riff op Second To Destroy. De zeer moshbare kroegengevecht boogie van Sceptic’s Creed. En potverdorie, wat is dat basgeluid lekker op het opzwepende Rise, vuisten in de lucht!
Een waardige nieuwe plaat en logische stap in de discografie van deze fantastische band.