Ik had al vernomen dat The Living End er een mooie show van had gemaakt in Rotterdam dus was wel benieuwd wat ze in Eindhoven zouden doen. Persoonlijk vond ik hun laatste platen wat aan de tamme kant, dus mijn verwachtingen waren ondanks die belofte niet erg hooggespannen.
Hoewel oorspronkelijk mijn favoriet Nederlands punkband Note To Amy in het voorprogramma zou staan moesten ze op het laatste moment afzeggen vanwege een blessure van hun gitarist. Gelukkig is er een bijzonder goede vervangende band gevonden in het Nederlands-Belgische kwartet March. Met hun heerlijke combinatie van Motörhead en the Distillers style rock ‘n’ roll / punkrock een heerlijke opwarmer. Het is al best lekker druk in de zaal en er zijn duidelijk flinke fans aanwezig. Frontvrouw Fleur heeft die heerlijke combinatie van vrouwelijkheid en jongensachtige branie die een Joan Jett en Lizzy Hale zo groot maken. De heren die haar instrumentaal ondersteunen barsten ook van de energie, wat het niet alleen leuk maakt om naar te luisteren maar ook om naar te kijken.
Bij The Living End is de zaal pas echt goed vol. De bezoekers zijn een mooie mix van jonger en ouder, man en vrouw. Ik spreek zelfs diverse mensen uit Duitsland die een paar uur hebben gereden om de band te aanschouwen.
De heren van Down Under klinken live een stuk wilder en energieker dan op hun laatste paar platen. De punk komt live net wat meer naar voren live dan hun rockabilly. Het is heerlijk om te zien hoe Chris Cheney op de contrabas staat van bassist Scott. De setlist is perfect uitgekiend met nummers van hun laatste albums afgewisseld met hun grotere hits zoals Prisoner of Society en Raise The Alarm. Er zit helaas ook nog een cover tussen van Genesis / Phil Collins. Je kunt niet alles hebben.
Hulde aan March’s Fleur die zich in de milde en gezellige moshpit begeeft. Hulde ook aan de rest van het publiek dat echt heerlijk mee danst en zingt en er echt een feestje van maakt.
Ik moet eerlijk bekennen dat dit zo’n concert was dat mijn verwachtingen heeft weten te overtreffen. Deels vanwege de energie van de band, deels door die van het publiek.