Marcus Miller – 013 (Tilburg) 14/11/2017

Fans die in 2012 teleurgesteld werden omdat het optreden van Marcus Miller niet door zou gaan door een ongeluk met de tourbus krijgen vanavond een herkansing: de 2017 tour doet in Nederland achtereenvolgens Tivoli, 013 en Doornroosje aan. Vanavond ben ik in 013 getuige van deze avond met hooggespannen verwachtingen…
Het is niet de eerste keer dat ik Marcus Miller live meemaak: in 2012 was hij een van de vele special guests van de afgerparty van Sheila E in de Effenaar te Eindhoven. Zijn optreden daar was slechts van korte duur en beperkte zich tot een enkel nummer. Vanavond mag hij anderhalf uur lang de show stelen.
Het podium is heel erg opgeruimd: vaste opstellingen voor de drummer en te toetsenist. Een dominant plekje voor Marcus himself in het midden, geflankeerd door een setje extra basgitaren. Beide blazers zijn mobiel en mogen zich subtiel links op het podium begeven.
Wie verwacht dat dit een visueel oninteressante show oplevert komt bedrogen uit: het ontbreken van actie op het podium wordt ruimschoots gecompenseerd door de lichtman (vrouw?): het podium baadt continu in een rustige en sfeervolle lichtshow. Een volgspot zorgt ervoor dat de focus continu op de hoofdpersoon ligt.
Deze hoofdpersoon is niet van begin tot einde Marcus Miller. Soms zie je acts waarbij de band nog maar net op het podium getolereerd wordt om de hoofdpersoon te ondersteunen. Zo niet vanavond. De avond mag dan wel als “Marcus Miller” in de agenda opgenomen zijn: het is niet zo dat hij de enige is die de show mag stelen: er is evenzoveel ruimte voor de blazers, toetsen en drums om in the spotlights te komen. Het is de band Marcus Miller die op het podium staat, niet Marcus Miller met een paar muzikanten op de achtergrond. Dit ontbreken van spierballen-imago siert de show!
De jazz georiënteerde nummers zijn allesbehalve met popmuziek te vergelijken: de gebruikelijke structuur van de popnummers is er niet. Daarentegen is er veel ruimte voor solo’s. Toch is het zo dat het geen eindeloze aaneenschakeling van solo’s van “luister eens hoe snel ik mijn instrument kan bespelen” wordt: ook voor mensen die niet echt into the jazz zitten en die de albums van de artiest op het podium niet allemaal van buiten kennen (zoals ondergetekende) is het muzikaal een zeer toegankelijke avond.
Als je het oeuvre van de artiest niet compleet kent, is een puntje van herkenning altijd leuk. Dat komt er aan als Marcus de zaal vraagt om enkele Motown artiesten te noemen. Om vervolgens aan te kondigen een Motown nummer te gaan spelen. Om vervolgens in te zetten met Papa was a rolling stone. Waarom? Gewoon omdat er zo’n lekkere baslijn in zit. En vervolgens de zaal te trakteren op een niet echt 1-op-1 kopie van het nummer, maar z’n eigen interpretatie ervan. De zaal smult ervan!
Dat muziek naast entertainment ook emotie is, blijkt als Marcus z’n bas even terzijde zet en ons vertelt over z’n pa. Die klassiek piano speelde, en professioneel muzikant wilde worden. Maar die z’n muzikale ambities terzijde zette om voor het gezinsleven te kiezen. Die z’n zoon professioneel muzikant zag worden. En die trots als een pauw in een witte smoking de zaal binnenkwam toen Marcus met Miles Davis op moest treden. Die zag dat z’n zoon belichaamde wat hij graag had willen zijn. En die Marcus eert met het nummer Preachers kid. Waarmee we meteen de multi instrumentalist Marcus aan het werk zien: tijdens dit nummer bespeelt hij de basklarinet.
Met drie optredens verspreid over Nederland sta ik er niet helemaal van te kijken dat de zaal niet uitverkocht is. Sterker: de zaal is een stuk verkleind. Toch doet dit vanavond geen afbreuk aan de sfeer. Integendeel: een selecte groep liefhebbers krijgt vanavond een muzikaal hoogtepuntje gepresenteerd op het podium!