Dit is dus waaraan ik in eerste instantie denk als men het over black metal heeft. Niet gek, want Marduk gaat natuurlijk al een jaartje of dertig mee en beïnvloedde honderden bands die daarna kwamen. Een venijnig geluid, tremolo riffs, blastbeats en angstaanjagende, geschreeuwde vocalen. Werkelijk, de gitzwarte agressie spat er soms bij af. Neem nu Heart of the Funeral of de oerdriften die aangeboord lijken te worden op Marching Bones.
Over het algemeen razen de nummers voorbij als een horde losgeslagen hellehonden. Gelukkig zijn er ook wel wat nummers waarbij, voor de nodige variatie, het tempo soms wat omlaag gaat, zoals Charlatan en As We Are.
Geen enkel moment wordt geëxperimenteerd of van de bekende paden afgeweken. Dat maakt het album de eerste luisterbeurt leuk, maar moedigt niet aan tot meerdere. Het is een solide black metal album wat de fans precies geeft waar ze van houden. Helaas voegt het in die zin ook niet veel toe aan het eerdere werk. Een goede, maar weinig vernieuwende, traditionele black metal plaat dus.