De Cacaofabriek in Hel(l)mond is een prachtig stukje cultuur geschiedenis in een oud industriële omgeving, en volledig wit geschilderd. Groter kan het contrast niet zijn met de bands die er op 11 april speelden. Zwartgallige Black metal van de bovenste plank. RAL 9005 voor de kleur kenners onder ons: Gitzwart!
De zaal is nog niet volledig gevuld als het openingsritueel van Doodswens begint. Drummer en tevens zangeres Inge van der Zon, steekt verschillende kaarsen en wierook aan op een altaar, in het midden van het podium. Eenmaal plaatsgenomen achter de drumkit begint de band aan hun sterke set. De stijl van Doodswens is minimalistisch maar vol. Veel akkoorden die langer aangehouden worden, en waar de bas en drum soms lekker overheen denderen, met een fill of een tegendraads loopje. De hoge screams vanachter de drumkit klinken rauw en fel. Waar het drumwerk op hun album Lichtvrees soms wat rafeling overkomt klinkt het nu zeer solide en sterk. Het geluid staat goed afgesteld en bevestigt dat een drie koppige band geluidstechnisch voldoende bezetting is.
Een mooi moment als mede oprichter en oud bandlid Fraukje van Burg plots op het podium verschijnt, en de vocalen van het nummer Eindzicht voor haar rekening neemt. Ze laat even horen dat haar stem nog altijd een heerlijke sterke scream heeft en verlaat na het nummer onder luid gejuich het podium.
Muzikaal zit het wederom sterk in elkaar en is het niet heel vreemd dat ze net als in 2021 op tour mogen met het grote Marduk. Laten we hopen dat dit een inspiratie is voor nieuw materiaal, want persoonlijk ben ik erg benieuwd wat ze nog meer in petto hebben.
De 2e support act is voor mij een vreemde eend in de bijt. Origin uit de Verenigde Staten maakt Technical Brutal Death Metal. Waar Doodswens prima aansluit bij het genre van Marduk, past Origin in mijn ogen totaal niet bij deze avond. Inhoudelijk zal ik geen commentaar leveren, want dat zou gestoeld zijn op mijn muzieksmaak. Dat zou niet netjes zijn. Wat ze spelen is technisch erg knap, maar na 1,5 nummer vond ik het wel lang genoeg geweest.
Marduk maakt de avond af en ramt er vanaf het eerste moment lekker in met On Darkened Wings. Zanger en frontman Mortuus heeft er zin in en jut het publiek direct op. De nieuwe bassist Devo ziet er zelfverzekerd uit en speelt de korte solo’s tijdens het openingsnummer rete strak. Ondanks dat hun tour vernoemd is naar hun laatste album, Memento Mori, spelen ze er slechts 2 nummers van. De rest van de setlist is een prima mix van de inmiddels 15 studio albums die de band rijk is. Energiek als altijd krijgen ze het publiek goed mee, mede dankzij hun goede interactie. Maar er wordt niet te veel gebabbeld gelukkig. Ze laten vooral de instrumenten spreken, en dat kunstje beheersen de Zweedse heren als geen ander. Morgan showt zijn gitaarkunsten met een gedreven blik en heeft er blijkbaar nog immer veel lol in.
Richting het einde van de set waarin vooral de nummers The Blond Beast en Throne of Rats het publiek in beweging krijgen, vormt er een lekkere pit waar goed op elkaar ingebeukt wordt. Een paar mannen, ogenschijnlijk van een jong belegen leeftijd richting de 50, geven geen zier om een paar blauwe plekken met het weekend in zicht en doen lekker mee. Zo hoort het!
Afsluiter Panzer Division Marduk krijgt voor de laatste keer de haren aan het zwieren en de vuisten in de lucht. Luidkeels wordt er mee gebruld en kan iedereen met een goede work-out in de benen weer richting huis.
Dat Marduk er nog altijd toe doet na ruim 30 jaar moge duidelijk zijn na vanavond!
Onderstaande foto’s van Josanne vd Heijden
