Marillion – De Vereeniging (Nijmegen) 06/12/2019

Marillion….bestaan die nog, die zijn toch van Kayleigh ? Naaah, met die nieuwe zanger vindt ik maar niks, doe mij Fish maar……Dat zijn toch wel de meest gehoorde quotes als je met een niet “liefhebber” over deze band een babbeltje aan gaat.
Nou, let me tell you a secret, Marillion bestaat zeker nog en ze zijn populairder dan ooit. In The UK verkochten ze binnen recordtijd 2x de Royal Albert Hall uit en ook hun gigs hier in Nederland zijn ook altijd binnen no time uitverkocht. Of ze nou in een grote hal spelen of in een knusse Vereeniging maakt verder niet uit. De meeste fans reizen de band achterna als ze in ons land spelen, als ze dus 5 gigs doen dan gaan “we” naar alle 5 (als er nog tickets zijn). Ook wordt er om de 2 jaar in Port Zeelande een Marillion weekend georganiseerd waar fans uit de hele wereld komen en het volledige bungalowpark afhuren. Uiteraard worden er tijdens zo’n weekend door de band meerdere gigs gespeeld in een grote feesttent en kunnen de fans alles thuis terug kijken op DVD of Blu-Ray.
Je begrijpt het al Marillion bestaat vooral bij de gratie van een grote schare ZEER trouwe fans.
Dat was ook vanavond in Nijmegen weer goed te merken. Als ik namelijk ruim voor “Doors open” bij Concertgebouw De Vereeniging aan kom staan er al zeker 300 fans in een keurige rij voor de deur.
Ook vanavond is dus weer strak uit verkocht, nou is dat ook niet heel moeilijk met een capaciteit van 1800 personen. Wat is het ook een prachtige barokke zaal met Art Deco versieringen die al sinds ca. 1900 aan vele bezoekers vertier biedt. Aan de ambiance zal het vanavond dus zeker niet liggen.
Als ik eenmaal mijn plekje voor aan het (nog al lage) podium heb gevonden is Harry Pane inmiddels klaar met zijn support act en is het wachten op h (Steve Hogarth) en zijn mannen (en vrouwen dit keer).
Dat het geen normaal concert zal worden is natuurlijk bij de fans bekend, The Friends from The Orchestra zijn mee aan boord deze tour. Zij komen dan ook met z’n zessen als eerste het podium op en nemen met hun klassieke instrumenten het midden van het podium in beslag. In totaal zie ik een dwarsfluit, een hoorn, een cello en 3 violen.
Als het sextet eenmaal zit komt h zelf het podium op vergezeld door de rest van de band. Op gitaar Steve Rothery, op toetsen Mark Kelly en de ritmesectie bestaat uit Pete Trawavas op bas en Ian Mosley op drums.
De set wordt geopend met Gaza, een nummer van het album “Sounds that can’t be made” dat al ruim 18 minuten in beslag neemt. h heeft zoals eigenlijk altijd de eerste nummers zijn winterjas aan met de rits dicht tot onder zijn kin. Ik heb de zweetdruppels na 5 minuten al op mijn voorhoofd staan. Zijn stem is kraakhelder en ook dat is eigenlijk niks nieuws. De band en het sextet zijn al zeer goed op elkaar ingespeeld de afgelopen week tijdens de UK tour, genieten dus.
Na Gaza kunnen de inmiddels gesmeerde kelen van het publiek ook los, Seasons End dat als 2^e gespeeld wordt is namelijk voor veel fans een (van de) favorieten en wordt dan ook luidkeels meegezongen. Tijdens de prachtige gitaarsolo zie ik links en rechts naast me dat ik niet de enige ben die het niet droog heeft gehouden….Daarna gaan we het schip in… Estonia, een nummer over de veerboot waarop  in 1994 maar liefst 852 slachtoffers een vreselijke dood vonden toen het schip in zwaar weer kapseisde en zonk. Wat mij betreft is dit het nummer waar het sextet het meeste toevoegt waardoor het nummer nog aangrijpender wordt. Ook Hollow Man van het album Brave dat daarna volgt klinkt ook zeker voller dan wanneer de “Strings” uit de Synth van Mark Kelly komen.
De jas van h is inmiddels uit en zijn stem lekker opgewarmd, zal ik de leden van het Sextet even voorstellen zegt hij…..maar komt er achter dat hij de namen even niet 100% paraat heeft. Ok, i will do it later when i am a bit sobered up….Als dat maar goed komt, h lust namelijk wel een borreltje. Wat mij vanavond ook op valt is dat hij niet echt op de praatstoel zit, normaal gesproken kan hij soms zo maar met een verhaal op de proppen komen van een minuut of tien…Dit keer blijft het het bij een beetje chit chat over de vakantie, the pub en the landlady, het publiek maakt het niet uit, die vinden alles prima en genieten met volle teugen.
We zijn inmiddels een klein uur onderweg als het 5^e nummer wordt ingezet. The New Kings, een epos in 4 delen dat gaat over het totaal losgeslagen beest dat kapitalisme heet. Dit nummer is afkomstig van het laatste studioalbum van de band dat F.E.A.R. heet en dat heeft niet direct met angst te maken. Zoek het maar eens op dan gaan er vanzelf puzzelstukjes op zijn plaats vallen.
Ondanks dat het volume van de PA op een behoorlijk hoog niveau staat blijft de kwaliteit van het geluid op een zeer goed niveau, alle afzonderlijke instrumenten blijven overeind en het wordt nooit een brei.
Na The New Kings volgt weer een lekkere meezinger, Man of a Thousand Faces, waarbij Rothery laat zien ook op een prachtige acoustische 12 snarige gitaar goed uit de voeten te kunnen.
Na het gevoelige The sky above the rain wordt de hoofd set afgesloten met het prachtige The Great Escape dat na een rustig begin opbouwt tot mega climax waarin alle registers open gaan.
Ik heb het bewust over de hoofd set omdat de encore(s) eigenlijk alles bij elkaar ook nog ruim 45 minuten in beslag nemen. Als de band terug komt worden we achtereenvolgens getrakteerd op Fantastic Place en Separated out. Nadat de planken van De Vereeniging op hun stevigheid waren getest door het publiek kwam de band nog een keer terug, dit keer voor het ruim 16 minuten durende This Strange Engine.
Ja, Marillion bestaat nog, en hoe….en hou eens op over die “nieuwe” zanger. H zingt Fish met gemak naar huis. Hij heeft inmiddels 12 studioalbums opgenomen met Marillion waar Fish er na 4 de brui aan gaf.
Op naar studioalbum nummer 13, ik kan niet wachten.