Marilyn Manson – 013 (Tilburg) 15/11/2015

Wat een drama! In de wachtrij voor de deur staan (in verband met de veiligheid na de aanslagen in Parijs) duurt langer dan het concert zelf. Wat dat betreft een unicum in mijn ‘concert leven’.
De show van Marilyn Manson is over het algemeen ongeïnspireerd te noemen. Het geluid en de stem van de man in kwestie is bij de eerste nummers ook niet best (en dan te bedenken dat hij toch al niet uitblinkt in zingen). Met verknalde nummers als Deep Six, Disposable Teens, mObscene, No Reflection en Cupid Carries A Gun. Dat alleen Marilyn Manson in de spotlights staat is ook jammer, want waarom bijvoorbeeld percussie/ pauken inzetten als de man die het bespeelt nauwelijks te zien is?
Daarnaast worden de pauzes tussen de nummers steeds langer. Dat zou te verklaren zijn wanneer dit alleen gebeurt bij grote veranderingen op het podium (zoals de kansel bij Antichrist Superstar), maar het gaat vaak alleen maar om het aantrekken van een jas of het opzetten van een hoed. Het haalt de vaart compleet uit het concert. Er wordt niet één keer twee nummers achter elkaar gespeeld en in die pauzes tussen de nummers gebeurt helemaal niks. Reden voor het publiek om berichten, foto’s en filmpjes te versturen via hun mobiele telefoon. Daar heeft men immers voldoende tijd voor.
Toch lijkt de stemming om te slaan in de tweede helft van het concert. De stem van Marilyn Manson komt beter tot zijn recht, de lichtshow wordt beter waardoor ook de andere muzikanten meer in beeld komen, maar ook de keuze van de nummers lijkt beter bij Marilyn Manson en de band te passen. Als de zanger verschijnt op zijn stelten voor de Eurythmics cover Sweet Dreams (Are Made Of This) lijkt het ineens de band die we kennen van het verleden. Het daaropvolgende Angel With The Scabbed Wings en Tourniquet laten een band zien zoals we die een hele show willen zien. Wel blijven de lange pauzes tussen de nummers frustrerend. Voor The Dope Show geeft Marilyn Manson aan licht gewond te zijn geraakt (achteraf bleek hij zich in zijn hand gesneden te hebben aan een bierfles).
De hoge kansel en het meezinggehalte van Antichrist Superstar werken altijd, dus vanavond ook. Op dat moment verwacht je eigenlijk een langzame terugkeer naar meer recent werk, maar plots, na het spelen van het mooie Coma White, is het afgelopen. Het enige schokkende aan deze avond is de korte duur van het concert en het feit dat Marilyn Manson zoveel nummers, ook nieuwe, niet gespeeld heeft. Het tweede deel redt het eerste deel onvoldoende om hier ook maar enigszins tevreden over te zijn. En dat in de (toen nog niet verbouwde) zaal waarin ik de heer Manson op zijn hoogtijdagen heb mogen meemaken (tijdens de Mechanical Animals tour). Teleurstellend.
Marilyn Manson