Het zal met het album Heaven Upside Down niet minder worden. Manson lijkt er nog een tandje bij te zetten als reactie op Amerika op weg naar het Trump-tijdperk. Neem alleen al de titels: de titel van het album, de songtitels Revelation #12, WE KNOW WHERE YOU FUCKING LIVE, Say10 (lees: Satan) en JE$U$CRI$I$ staan daar wel garant voor.
Kort na verschijning van het album kwam in de Twittercampagne #metoo naar buiten dat bassist Twiggy Ramirez, die er vanaf het eerste album bij was, wordt beschuldigd van huiselijk geweld. En terwijl dezelfde types die de hetze tegen Manson aanvoerden een aanrander tot president hebben gekozen, doet Manson het enige juiste: hij ontslaat Ramirez. Dat mag ook wel eens gezegd worden.
De rol van Ramirez wás al beduidend minder geworden. Het vorige album The Pale Emperor en ook Heaven Upside Down zijn met slechts drie mensen gemaakt: Manson zelf, drummer Gil Sharone en producer/gitarist/toetsenist/bassist Tyler Bates. Manson schrijft de teksten, Bates de muziek. Je zou bijna zeggen dat de band ook wel Tyler Bates zou kunnen heten. Maar goed, Manson je haal er wel meteen uit, ook met Tyler Bates als belangrijke kompaan. En Bates mag dan de muziek geschreven hebben, de songs zijn naar verluidt steeds gezamenlijk in de studio geschreven.
Ook al werd The Pale Emperor goed ontvangen, ik heb er nooit aan kunnen wennen. Veel van de industrial elementen ontbraken en dat hoort voor mij toch echt bij Manson. Hier zijn die gelukkig weer terug. Openers Revelation #12 en Tattooed In Reverse laten horen dat het ook weer een lekker heavy album is. Manson is dan ook boos – heel boos. Alle heilige huisjes gaan eraan en in de liefde wil het blijkbaar ook niet echt lukken. Gelukkig levert dat ook fraaie tekstregels op, zoals “So what’s a nice place like this doing ’round people like us”.
Nou zijn we in de lage landen iets minder de indruk van het schoppen tegen heilige huisjes, dus de muziek zal het hier moeten doen. Dat lukt. Tyler Bates mag dan geen John 5 zijn, hij laat de gitaren flink gillen op dit album en daarmee komt Manson weer in de buurt van het vertrouwde geluid. Echte uitschieters ontbreken een beetje, dat is misschien de belangrijkste kritiek. Daar staat tegenover dat er ook geen zwakke broeders tussen zitten en dat het album stylistisch meer eenheid heeft dan we eerder van Manson hebben meegemaakt.
De cd Heaven Upside Down heeft trouwens een opmerkelijke verpakking. In eerste instantie denk je dat er een cd of dvd ontbreekt, omdat het de jewelcase van een dubbelaar is. En als je niet goed kijkt, zou je ook nog denken dat er geen boekje bij zit. Het is namelijk van heel dun papier gemaakt – de soort die je ook in Bijbels aantreft, ja – en zit strak tegen de achterkant van de cd.
Al met al heeft het even geduurd voor dit album bij me landde. Uiteindelijk vind ik Heaven Upside Down prima geslaagd. Geen klassiek album, maar zeker de moeite waard.
Marilyn Manson website