Mario Batkovic – Paradox (Tilburg) 03/05/2018

Er zijn instrumenten die associaties met bepaalde typen muziek oproepen. Vaak is dat terecht, maar uitzonderingen bevestigen de regel. Zo heb ik bijv. Mambo Kurt mee mogen maken, die een circle pit weet te creëren door Slayer op een orgeltje te spelen. De dames ven Red Heels die letterlijk op de hoek van de straat voorbijgangers trakteren op vertolkingen van rock covers op viool en cello. Voor wie dit nietszeggende namen zijn: de heren van Apocalyptica zullen bij velen wel een belletje doen rinkelen. En vanavond begeef ik mij naar Mario Batkovic, die accordeon speelt maar waarvan ik niet verwacht dat hij het publiek met Duitse Schlagers gaat vermaken…
Optredens op o.a. Eurosonic Noorderslag hebben deze uit Bosnisch-Zwitserse componist geen windeieren gelegd: op de deur van de Paradox prijkt een bordje met ‘uitverkocht’. Naast dit goede nieuws volgt er ook minder goed nieuws: support Annelie heeft haar optreden wegens ziekte moeten cancellen. Erg jammer, want in de aankondiging werd haar muziek vergeleken met o.a. die van Yann Tiersen.
Als Mario het podium beklimt, is dat om de de bezoekers een ruim uur te vermaken. Een uur, waarin ik mij regelmatig verbaas over de geluiden die hij uit z’n accordeon weet te halen. Naast het spectrum aan geluiden is het ook de omvang van de dynamiek die mij doet verbazen: zachte serene momentjes waarbij fluisteren z’n muziek al zou overstemmen tot geluidsniveau’s waarbij je bijna oordoppen nodig hebt en het laag voelbaar wordt. Toegegeven, de PA draagt hier ook z’n steentje aan bij, maar als het niet uit het instrument komt dan zal het ook niet uit de speakers komen. En het eerder genoemde gemis aan muziek die associaties oproept met Yann Tiersen wordt ook meteen goed gemaakt: onwillekeurig komt die naam toch enkele malen tijdens het optreden spontaan in mij op.
Als Mario richting het einde van het optreden het woord tot het publiek richt, geeft hij aan vrijheid in z’n muziek gevonden te hebben. Vrijheid om te componeren wat hij wil, ongeremd door regeltjes of hokjes. Muziek als een afspiegeling van gevoelens en emoties. En wat hij in woorden zegt, is precies wat er tot nog toe in de zaal te merken was: men is geraakt door z’n creaties. En zijn beloning: een muisstille zaal, de ambiance is bijna breekbaar te noemen. De bar doet z’n best om het tappen van bier zo geruisloos mogelijk te laten verlopen, kuchjes worden met de grootste moeite onderdrukt om de serene sfeer niet te verstoren. Op de accordeon na heerst er een oorverdovende stilte.
Paradox profileert zich als een podium voor muziek die in het reguliere circuit niet aan bod komt. En in deze missie zijn ze vanavond bijzonder goed geslaagd: een optreden voor een select publiek wat niet mainstream muziek kan waarderen. De grootsheid van dit optreden, juist in z’n kleinschaligheid, zullen er voor zorgen dat ik vanavond niet snel ga vergeten.