De Pul in Uden bestaat in 2018 vijftig jaar en viert dit op grootse wijze door allerlei artiesten naar de Brabantse zaal te lokken. Het is niet louter de Nederlandse garde die zich laat zien in Uden, soms komen er ook internationale acts voorbij waaronder de act van vanavond. Niemand minder dan de Mark Lanegan Band mag zich op het podium van De Pul laten zien. Weet de voormalige zanger van de Screaming Trees de duisternis naar de zaal te halen, terwijl buiten het zonnetje het dak van De Pul verwarmd? Of veranderd De Pul in een broeierige desert? Rockportaal is er bij en geeft antwoord op alle vragen!
Alvorens we de vragen kunnen beantwoorden mag Lyenn het voorprogramma verzorgen. Lyenn is de artiestennaam van bassist Frederic Jacques, die sommigen misschien kennen van zijn project Dans Dans, maar voornamelijk als bandlid van de Mark Lanegan Band. Vanavond mag hij dan ook zelf de zaal warmspelen, waar hij later nogmaals zal mogen optreden. Terwijl Lyenn al even klaarstaat om te beginnen lijkt de huis-dj nog een plaat in te willen starten. De blikken die vervolgens worden uitgewisseld spreken boekdelen en al snel wordt het nummer afgezet. Het optreden van Lyenn is begonnen en al snel zien we een zanger die graag zijn ziel over het publiek uitstrooit. Zijn persoonlijke struggles heeft hij weten te verpakken in muziek en teksten en wie goed oplet hoort dat het niet allemaal even vrolijk aan toe is gegaan in het leven van Frederic Jacques. De zanger zingt echter tergend langzaam, waardoor je wel heel erg moet opletten naar waar de nummers over gaan. Daarbij wisselt de zanger met regelmaat van gitaar en deze wisselingen zorgen ervoor dat de technici van dienst er maar druk mee zijn. Geregeld wisselt Lyenn blikken uit met de zijkant, waarbij de zanger niet snel tevreden blijkt. Het is dan ook een gewaagd optreden, waarbij niet alles vlekkeloos verloopt. De aandacht van het publiek verslapt dan ook, behalve als de zanger in het laatste nummer wat begint te schreeuwen door de microfoon. De duistere toon is gezet.
Rond de klok van half tien is het tijd voor de Mark Lanegan Band om het podium van De Pul te betreden. De Pul grossiert niet in een grootse lichtshow en het is vrij donker op het podium. Hierdoor ontstaat meteen de juiste sfeer als er wordt afgetrapt met Death’s Head Tattoo, wat afkomstig is van het recente album Gargoyle. De zanger met de baritonstem heeft er vandaag voor gekozen om aan het begin van de set veel nieuwe nummers te spelen en de fans van het oudere werk zullen dan ook even geduld moeten hebben. De zanger staart het publiek in, maar zingt ook soms met zijn ogen dicht. De meester weet hoe hij zijn fans in trance krijgt en het optreden wordt aandachtig gevolgd, waarbij er ook her in der in de zaal wordt meegedanst. Een uitgelezen kans is het nummer Emperor, waar een swingend gitaarloopje in zit. Mark Lanegan is met een sterke formatie afgereisd naar Uden en vooral toetsenist Aldo is een druk baasje. Achter zijn toetsen bedient hij ook nog een laptop en speelt wat riffs op gitaar. Hij is dan ook continu in beweging en ook hij blijkt het liefst met zijn ogen dicht te spelen.
Mark Lanegan is niet de enige die we horen zingen vanavond. Zijn bandleden ondersteunen hem soms op een paar nummers, maar ook Shelley Brien meezingen vanavond. Samen brengen ze Deepest Shade, een nummer van de Twilight Singers, ten gehore. Na deze cover is het tijd voor het oudere materiaal van de albums Blues Funeral, Bubblegum en Phantom Radio die door het publiek luid worden onthaald. Het oudere werk is zeer geliefd in Uden en we zien een frontman die in goeden doen is. Normaliter is Mark Lanegan geen spraakzaam type en nu kan er tussendoor nog een “thank you” en een grommend geluidje vanaf. Het is dan ook lastig om te peilen of de voormalige zanger van de Screaming Trees er eigenlijk wel zin in heeft. Overigens zijn de nummers niet allemaal even hard of snel, tussendoor klinkt ballad Goodbye To Beauty, waarmee het tempo er even wordt uitgehaald. Vervolgens schroeft men dit snel weer op, waardoor er voldoende te zien valt op het podium.
Als na ongeveer anderhalf uur het optreden erop zit zijn er nog twee troeven voor het laatst bewaard. Atmosphere, een cover van Joy Division is een schot in de roos en mag een hoogtepunt in de set genoemd worden. Het publiek in De Pul gaat uit zijn dak en na Death Trip To Tulsa zit het optreden er helaas echt op. De grootmeester had de menigte in zijn macht, zonder zich groots uit te hoeven spreken. Na afloop van de show loopt gitarist Jeff Fielder en nodigt iedereen uit om bij de merchandise-stand de hand te komen schudden met Mark en dat hij graag iedereen ontvangt. De fans staan dan ook al snel in de rij, terwijl wij ondertussen met een glimlach de zaal verlaten….
Foto’s door Monica Duffels – Rockportaal.nl