Mark Lanegan & Duke Garwood – Black Pudding

Mark Lanegan is onlosmakelijk verbonden met (lang geleden) the Screaming Trees en, voor de wat jongere medemens, zijn gastvocalen op albums van The Queens Of The Stone Age. Dat terwijl hij al jarenlang solo aan het werk is als singer/ songwriter met duidelijke blues en folk invloeden. De samenwerking met blues multi-instrumentalist Duke Garwood veranderd daar helemaal niets aan. Sterker nog, dit album verwijst meer dan ooit naar het prille begin van het solo leven van Mark Lanegan. “Black Pudding” is een stemmig, ingetogen, maar vooral ook (weer) een ietwat donker album. ‘Laid-back’ is de Engelse term die deze plaat perfect omschrijft. Zonder echte hoogtepunten, maar wel heerlijk om te beluisteren als achtergrond muziek op een druilerige (zomer)avond. Kenmerkende nummers van het album zijn ‘Death Rides A White Horse’ (met kenmerkende tekst als ‘if death rides a white horse I ain’t seen him yet’) en het daaropvolgende ultra-stemmige, donkere ‘Thank You’. Dan is de sfeer gezet en is er een duidelijk beeld waar “Black Pudding” voor het overgrote deel voor staat. Uitzondering is ‘Cold Molly’ die zich laat inspireren door funk ritmes, maar die door een teveel van hetzelfde de plank wel weer mis slaat. Dan liever mijmeren op een nummer als ‘Shade Of The Sun’.