Mark Pontin Group – Textures

Grappig. Bij opener “Outside Inside” twijfel ik er geen moment aan dat het hier een Amerikaanse bluesrocker betreft. Tot het refrein, waarin koortjes te horen zijn die eerder aan Britse prog doen denken.
Ze blijken uit Wales te komen, gitarist/zanger Mark Pontin, bassist Alun Walters, drummer Dafydd Davies en toetseniste Ayesha Pontin, en Textures is hun tweede album.
Die mix van buitengewoon Amerikaans klinkende songs met toch ook weer heel Britse elementen blijft op het hele album hoorbaar. “Change” is een soort Amerikaanse seventiespop, “Three Days” is gebouwd om een moddervette fuzzy riff, “Rising Up From The Dawn” is dan weer een licht poppy bluesballad en “Delirious” is een heavy blues waar Joe Bonamassa niet ver weg is. Nee, een echte eenheid wil het aanvankelijk niet worden.
Halverwege zorgt de instrumental “In The Middle” voor de omslag bij mij. Een lekkere bluesrocker met her en der wat minder voor de hand liggende jazzy noten en akkoorden ertussendoor, een beetje zoals bijvoorbeeld Mörglbl dat doet. Die jazzy feel blijft daarna nadrukkelijker aanwezig (rond de solo in “Illusion”, bijvoorbeeld) waardoor de samenhang ook wat groter wordt.
De langste track is het negen minuten durende “Three Wishes, Part 1” – onmiddellijk gevolgd door “Three Wishes, Part 2”. Mij doet Part 1 sterk denken aan jambands als Umphrey’s McGee en Phish, zelfs al ruim voor de minuten durende jam. Niet alleen daardoor is het wat mij betreft de fijnste track van het album.
Ik heb vaak aan Steely Dan gedacht bij dit album. Maar dan wel een Steely Dan dat zo nu en dan flink het gas indrukt. Textures betekent zoveel als structuren en is daarmee eigenlijk een perfect gekozen naam. Jazzpop, fuzz, bluesrock, fusion, er komt gewoon heel veel langs. Dat is even wennen, maar Pontin én de rest van de band zijn ook echt van alle markten thuis. Ze kunnen stevig jammen, uitgelaten rocken, maar ook een hele strakke popsong neerzetten. Met een wat beter opgebouwde trackvolgorde was het begin wat minder fragmentarisch geweest. Toch ben ik na de afsluitende fraaie akoestische gitaarinstrumentaal “Going Home” overtuigd: Textures is gewoon een hele knappe plaat geworden.
Vooralsnog heeft de Mark Pontin Group vooral in de UK getoerd, maar met een paar goed gekozen voorprogramma-slots zou deze band moeiteloos zowel Europa als de VS moeten kunnen veroveren.
[youtube id=”1evr-TzX7sI”]
Mark Pontin Group website