Maryann Cotton – Hallelujah

We doen een stapje terug in de tijd, naar een tijd waar het allemaal wat makkelijker ging, woorden en meningen minder zwaar wogen en niet elk woord letterlijk werd genomen op social media. En een tijd waarin de mannen meer haarlak gebruikten dan de meiden op een gemiddelde kostschool.
Het vierde album van de Prince Of Shock Rock is een feit en met dit album gaat de band terug naar de hierboven beschreven tijd. De nummers zijn een mix van glamrock, pop en een vleugje rock, maar alles met een knipoog. Naast de overduidelijke invloed van de Godfather Of Shock Rock, Alice Cooper, zijn er ook invloeden te horen van bands als Queen en The Who.
Bij de eerste vocalen zal de luisteraar zijn oren spitsen, is dat Alice Cooper die de nummers zing? Nee, maar de vocalen van Cotton zitten wel erg dicht tegen die van zijn grote voorbeeld aan. De acht nummers liggen allemaal lekker in het gehoor en er zitten nummers tussen die van Cooper geweest zouden kunnen zijn. Liefhebbers van Alice Cooper zullen dit album wel kunnen waarderen.
Cotton weet de wat sterviger nummers ook af te wisselen met rustige nummers, zoals Eternal Love Forever dat een typische jaren tachtig rock ballad is. Een nummer als Those Things To Come kent een pakkend refrein en Take Me Home (Delilah) heeft dan weer een behoorlijke popsaus.
In iets langer dan een half uur weet de band een uitstekend album neer te zetten, er is geen ruimte voor verveling. En misschien is het niet allemaal even origineel, de band kent maar één manier om haar muziek te brengen. Of zoals het laatste nummer al voor zichzelf spreekt: My Own Way. Een nummer dat ingetogen begint en zich dan ontwikkelt zoals een nummer van Queen in het verleden dat ook kon, inclusief strijkers. Kortom, dit album moet je een keer gehoord hebben.