De debuutcd Rubidium start sterk met het nummer The Fallen. Het kent een fraai begin en veel variatie in melodie en zang. Het nummer hakt er lekker in . Na acht minuten verandert de complete stijl van het nummer in een bluesgeoriënteerd instrumentaal intermezzo. Progrock in de zuiverste vorm. Titelnummer Rubidium gaat voort op de ingeslagen weg, maar kent mij wel wat veel wisselingen in tempo en sfeer. Iets dat verderop op de cd steeds vaker voor gaat komen. Cubixstro begint met een drumritme gerelateerd aan The Doors. Naar het eind toe wordt eenzelfde zin repeterend gezongen door Georgia Lewis in een rhythm’n bluesstyle, dit duurt mij een beetje te lang. Zeer divers nummer met veel tempowisselingen en stijlen. Het stemgeluid van Luke klinkt een beetje als Roddy Frame van Aztec Camera. En dan blijven we maar meteen in de jaren tachtig hangen, want Invincible is een kruising tussen Prefab Sprout qua sfeer en Matt Bianco qua ritme en zang. Naarmate het nummer vordert komt er plots een fluitje doorheen en verandert het nummer in een wat meer uptemponummer. Met Venga gooit Maschine het weer over een andere boeg. Er ligt meer spanning in het nummer. Tempowisselingen bestaan nog altijd, maar er is een veel grotere range wat betreft zang en melodie. Van zuiver clean tot een veel stevigere growl . En hoewel de meeste nummers richting de tien minuten gaan heeft Maschine besloten om het nummer Eyes toch in een part I en een part II te vangen. En ik moet zeggen dat het tweede gedeelte me meer bekoort.
Over de hele linie is Rubidium echter een opeenstapeling van sfeer-, stijl- en tempowisselingen en lijkt een term als jazzmetal het beste te passen door improviserend-achtige composities. Ikzelf houd binnen de progrock van melodie en hypnotiserende momenten en daar zijn de nummers te gefragmenteerd door. Neemt niet weg dat Maschine veelbelovend is en de deal met InsideOut Music niet voor niets heeft gesloten.