Mass Deception – Redemptions

De Nederlandse thrashmetalband Mass Deception heeft het nieuwe album Redemptions uit, de opvolger van het debuutalbum Revelations. Het is deel twee van het drieluik Revelations – Redemptions – Resurrections.
 
Redemptions is het eerste album met de nieuwe zanger Rogier Stockbroeks (Powervice, Engine Of Pain, Stormrider). Voorts is er weinig veranderd aan het recept van Mass Deception, met felle thrash-riffs, twinleads, melodieuze gitaarsolo’s en agressieve en melodieuze zang.
 
Het concept van het album, de teksten en het artwork komen ook nu weer van de hand van gitarist Bänziger. Het album is geïnspireerd op de legendarische spaghettiwesterns en twee muzikale intermezzo’s (Once Upon A Time In The Waste en For A Few Guilders More) leunen op de bijna gelijknamige tunes van Ennio Morricone. Mooi hoe ze de muzikale thema’s verwerken zonder dat ze hier Morricone coveren. Het verhaal draait om de fictieve hoofdpersoon Rowdy ‘Howdy’ McKill’em die na het vallen van atoombommen op jacht gaat naar de aanjagers en aanstichters van de ellende.
 
Ook zonder het conceptuele verhaaltje krijg je een leuk album, maar het is minstens zo leuk dat je het verhaal kan volgen en dat het ook overeind blijft. Met de nieuwe zanger krijg je meteen de vibe van de begindagen van Metallica, Megadeth en Anthrax: eerder makkelijk behapbare thrashmetal met toch genoeg agressiviteit. Het vroegere Slayer-geluid is deze keer net iets minder prominent aanwezig.
 
Hell On Earth overtuigt meteen met de fraaie meebrul-koortjes op het einde. Andere tracks missen soms wat de meezing/brulbaarheid die je toch bij thrash verwacht en focussen net iets te hard op de – overigens heel fraaie – gitaarsolo’s, zoals in Masters Of The Grid.
 
Op Death By Design speelt Mass Deception met ingesproken samples. Leuk, maar deze track haalt de vaart een beetje uit het verhaal. Dat wordt ruim goedgemaakt met het vinnige Agenda 21. Dit is nog net geen speedmetal, maar het scheelt echt niet veel. De agressieve melodie blijft mooi overeind bij het stuiterende en tegelijk strakke drumwerk. Op The Prepper klinkt deze band dan weer drammerig, meer naar de metalcore, terwijl The Gunslinger overhelt naar Exodus. Voor elk wat wils dus op dit fraaie album, al heeft de band zo ook niet echt een eigen gezicht. Social Justice Warriors  en Crushing The Collective sluiten misschien nog het beste aan op het geluid van het vorige album, met nog een extra schep agressie.
 
Het album sluit af met drie tracks die verwijzen naar het album-drieluik. Een beetje verwarrend misschien om die al op het tweede album te zetten, maar op deze tracks overtreft Mass Deception zichzelf. Revelations is dodelijk goed. Had niet misstaan op Kill ‘Em All. Redemptions begint met een set akkoorden op akoestische gitaar, wat eerder aansluit op de Morricone-stukjes, maar haalt dan uit met een fraai stukje progmetal. Het is mooi omdat het heel onverwacht komt op dit thrash-album en omdat het zo bijzonder goed ingespeeld is. Resurrections heeft net zo’n fraaie intro om uit te monden in lekker weg beukende thrash.
 
Voor veel metalheads zal Mass Deception nog een ontdekking zijn, maar wat een kwaliteit staat er op dit tweede album. Ga ze live checken op donderdag 9 mei als ze als support spelen van Pro-Pain in Cafe De Bar in Buchten.